ဦးစႏၵိမာ (စလင္း) ၏ သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရ ပံုရိပ္ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုး
ႏိုင္ငံတ၀န္းမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕အသီးသီးမွာ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ေတြက သီးႏွံ ထြက္ကုန္ ႂကြယ္၀လို႔၊ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ေတြက တြင္းထြက္ ကုန္ပစၥည္း မ်ားျပားလို႔၊ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ေတြက ကုန္သြယ္မႈ ဗဟိုက်လို႔။ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ေတြက်ေတာ့ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ေတြ ရွိလို႔၊ အစရွိတဲ့ ၀ိေသသလကၡဏာ အသီးသီးနဲ႔ သမိုင္းကိုယ္စီ ရွိၾက သလိုပဲ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးဟာလည္း ထူးျခားတဲ့ သမိုင္းလကၡဏာေတြ ရွိေနတယ္။
အခု က်ေနာ္ေျပာတဲ့ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးဆိုတာ ေစတီပုထိုးေတြ၊ ႐ုပ္စံုေက်ာင္းႀကီးေတြ ရွိတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ “ဘုရားပုထိုး ေျမႀကီးက်ိဳးမွ်”လို႔ စာခိ်ဳးယူရေလာက္ေအာင္ ေစတီပုထိုးေပါတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေရွးေဟာင္း ခံတပ္ႀကီး တခု၊ ခန္႔ညားတဲ့ အုတ္ၿမိဳ႕႐ုိး၊ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶ၀ါဒဂုဏ္ေဆာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ခ်က္ျမႇဳပ္ရာ၊ သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ရာၿမိဳ႕။ ၿပီးေတာ့ ေရွးဘုရင္မ်ားလက္ထက္ကတည္းက ဘုရားထူးခံ သူေကာင္းမ်ိဳး႐ုိးႏြယ္မ်ား ရွိတဲ့ၿမိဳ႕။ တသက္လံုး ေဆြစဥ္မိ်ဳးဆက္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ရတဲ့ ဘုရားကြ်န္၊ ေနာင္အခါ သူေတာင္းစားဟူ၍ ေခၚေ၀ၚ သတ္မွတ္ခံရသူမ်ားလည္း ရြာတည္ၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ရာၿမိဳ႕။
ၿမိဳ႕အသီးသီးဟာ သမိုင္းကိုယ္စီ ရွိၾကတယ္ ဆိုသလိုပဲ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕သမိုင္းကလည္း ထူးျခားတယ္။ ေလးနက္ ဆန္းျပားၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေရွးျမန္မာမင္းမ်ား လက္ထက္က ဆိုရင္ ဒီၿမိဳ႕ကေလးဟာ “သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရၿမိဳ႕”ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔အမည္နဲ႔ ထင္ရွားခဲ့တာပဲ။ ဒီေနရာမွာ သည္လို ေလးနက္ဆန္းျပား ခန္႔ညားတဲ့ သမိုင္း ဆိုင္ရာ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိရွိ၊ ဒီ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကာလ ရွည္ၾကာလာတဲ့အခါ အဓိပၸာယ္ တိမ္းေစာင္းမႈေတြ၊ မႈန္၀ါး ေပ်ာက္ကြယ္မႈေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုမျဖစ္ရေအာင္ ဒီလို နဂိုမူလ သမိုင္းအရွိ မတိမ္းေစာင္း မေထြျပားရေလေအာင္ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါ လကၡဏာမ်ားကုိ စနစ္တက် ျပဳစုထုတ္ပိုးထားတဲ့နည္း ကေတာ့ စာအုပ္စာတမ္းနဲ႔ ျပဳစုထားတဲ့နည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္း စနစ္တက် ျပဳစုေရးသား ထားတဲ့စာအုပ္တအုပ္ က်ေနာ္ ဖတ္ခြင့္ရပါ တယ္။ စာအုပ္ရဲ႕ အမည္က “သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရပံုရိပ္”။ ေရးသားျပဳစုသူက စာေရးဆရာ ရဟန္းေတာ္ ဦးစႏၵိမာ (စလင္း) ျဖစ္ပါတယ္။
သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရပံုရိပ္ စာအုပ္ဟာ စလင္းၿမိဳ႕ အေၾကာင္း စနစ္တက် မွတ္တမ္းျပဳေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္ ပါတယ္။ စာအုပ္ကို စတင္ဖတ္ရႈတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်ေနာ့္စိတ္က စာအုပ္ထဲနစ္သြားလိုက္၊ ခဏနားၿပီး စဥ္းစားလိုက္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့ရ ပါတယ္။ စလင္းၿမိဳ႕ကို လြန္ ခဲ့တဲ့ တလေလာက္က က်ေနာ္ ေရာက္ပါတယ္။ ခဏတာ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးစႏၵိမာရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ေပၚက နံရံေတြမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာေပ အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံု ေတြ၊ ပန္းခ်ီပံုေတြကို တခုတ္တရ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာကိုလည္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ ေနမိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က စကားေျပ အေရးေကာင္း၊ လြတ္လပ္ၿပီး ေခတ္မီသုေတသန အျမင္ကလည္း ရွိဆိုေတာ့ ဒီစာအုပ္က က်ေနာ့္ကို သံုးေလးရက္ေလာက္ လက္က မခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စည္း႐ုံးထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ဆရာေတာ္က ဘယ္လိုအျမင္ ဘယ္လို ခံယူခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့သလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စကားေျပ အေရးအသား၊ ဒီႏွစ္ခ်က္ကို ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပတဲ့ ေျခာက္ေၾကာင္း ေလာက္သာ ရွိတဲ့စာပုိဒ္ကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
ဟိုတုန္းက ပုဂံကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေရာက္ခဲေသာ္ျငား သမိုင္းႏွင့္ေ၀းေနေတာ့ သိပ္အရသာမရွိ၊ သမိုင္းႏွင့္ နီးသြားေတာ့ တန္ဖိုးျမင့္တက္လာသည္။ ခံစားမႈရသ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရွိလာသည္။ ဘုရားတဆူ ဖူးလိုက္သည္ႏွင့္ ဘုရားသမိုင္း၊ ဘုရားဒကာ၊ ရာဇ၀င္ ေနာက္ခံ ကားခ်ပ္မ်ားႏွင့္ အတူ ပန္းရန္၊ ပန္းေတာ့၊ ပန္းတေမာ့၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု အႏုပညာ လက္ရာေတြကို နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားလာရသည္။ ေၾသာ္…ေရွးျမန္မာ ဗိသုကာေတြက အံ့မခန္းပါလား။ ေရွးတုန္းက ျမန္မာေတြဆိုတာ သည္လိုပါလား။ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္းႏွင့္ သိပ္အဆင့္ျမင့္ ပါလားဟု ဂုဏ္ယူတတ္လာသည္။ (စာ ၄၁၈)
ဆရာေတာ္က ဒီလိုခံယူခ်က္ ခံစားခ်က္၊ ဒီလို စကားေျပ အေရးအသားေတြနဲ႔ သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရပံုရိပ္ စာအုပ္ကို ျပဳစုခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ေဆာင္းပါး ၁၂၁ ပုဒ္။ အမွာစာက ၄ ခု၊ (လူထုေဒၚအမာ၊ ေမာင္ညိဳျပာ၊ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ကုိယ္တိုင္ေရး)။ ဘုရားပုထိုး တခုခ်င္းစီရဲ႕ သမိုင္းမ်ား၊ စလင္းနယ္ဖြား ထင္ရွားတဲ့ သာသနာ့၀န္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ စာေပ အႏုသုခုမ ပညာရွင္မ်ား၊ ေတာင္ဖီလာ ဆရာေတာ္မွသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကဗ်ာဆရာ စလင္းေဌးၾကည္ အဆံုး အျပည္စံုဆံုး ျပဳစုေရးသားထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ေရွးစာဆုိမ်ားရဲ႕ စလင္းၿမိဳ႕ဘြဲ႔ လကၤာတခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္။ စလင္း နာဂရ၊ ေျမမ်ာ့ခ်က္ခ်ာ၊ ေတဇာလြန္ဘိ၊ ၿမိဳ႕ဂုဏ္ရွိ၀ယ္။
(ဦးစိႏၱာမဏိ)
နတ္ရြာသႏၱာန္၊ တည္စဟန္ကား၊ သည္ျပန္တံလိုက္၊ ပတ္၀ိုက္အုတ္႐ုိး သာမ်ိဳးေပ်ာ္ခင္း၊ ၿမိဳ႕စလင္း။
(ၿမိဳ႕တည္ေမာ္ကြန္း)
စလင္းၿမိဳ႕ဘြဲ႔လကၤာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း သည္ပင္လ်င္ စလင္းသူ မယ္တင့္နဲ႔ မယ္ျမင့္တို႔ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပမႈကို ေလးခိ်ဳးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ေရးသား အမႊန္းတင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေရႊေတာင္နႏၵသူ (စလင္းန၀ေဒး)၊ ျပဇာတ္ ဆရာသင္၊ ေဟမ၀န္ေဗြ ဦးျမတ္သာဒြန္း၊ က်ပင္းဆရာဖီး၊ ေယာက္်ား မင္းသမီးႀကီး ေအာင္ဗလ၊ အသံ၀ိဇၹာ မင္းသားႀကီး ပုလဲစိန္ အစရွိတဲ့ လူပုဂိၢဳလ္ အေက်ာ္အေမာ္မ်ား ေမြးထုတ္ရာၿမိဳ႕။
ေခတ္စမ္း စာေရးဆရာႀကီး သိပၸံေမာင္၀က “အညာဘုရားပြဲ” ဆိုၿပီး ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါး ေရးရေလာက္ ေအာင္ အညာဓေလ့၊ အညာစ႐ုိက္ေတြနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ ရွင္ပင္ကုသိနာ႐ုံဘုရားပြဲ က်င္းပရာၿမိဳ႕၊ သက္တမ္းအားျဖင့္ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ေတာ့မယ့္ မႏၲေလး ဆရာေအး၊ ဆရာဦးခ်စ္ၿမဲတို႔ရဲ႕ နိပါတ္ေတာ္ပန္းခ်ီကားမ်ား ရွိတဲ့ၿမိဳ႕၊ “ပန္းခ်ီမွာ စကု၊ ပန္းပုမွာ စလင္း” လို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ သစ္သားပန္းပု အဂၤေတ ပန္းပု႐ုပ္မ်ားနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့့ ႐ုပ္စံုေက်ာင္းႀကီးမ်ား ရွိရာၿမိဳ႕၊ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တပ္မ်ားကို ခုခံတိုက္ခိုက္ခဲ့ရာ ဗိုလ္ဥတၱမ ခံတပ္ႀကီး ရွိရာၿမိဳ႕၊ ေတာေက်းငွက္တို႔ ေပ်ာ္ပါးရာ ပဒုမၼာၾကာကန္ႀကီးရဲ႕အလယ္က လွပၿငိမ္းခ်မ္းလွတဲ့ ေရလယ္ဘုရား ရွိရာၿမိဳ႕။ ဒါေတြကေတာ့ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ထူးျခား ေလးနက္လွတဲ့ ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္ေတြကို ဆရာေတာ္ရဲ႕ သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရပံုရိပ္ စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ပါပဲ။
“စစ္ကိုင္းေထာင္သင္း၊ စလင္းလက်္ာ၊ ျပည္မွာ န၀ေဒး” ဆိုၿပီး ဘြဲ႔အမည္ သံုးခု အထိရခဲ့တဲ့ စာဆိုန၀ေဒးရဲ႕ ဇာတိၿမိဳ႕။ “သားခ်စ္ေတာ့ က်ပင္း၊ သမီးခ်စ္ေတာ့ စလင္း” ဆိုၿပီး မွတ္သားရေလာက္ေအာင္ မင္းတုန္းမင္းက သမီးျဖစ္သူကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး လြန္းလို႔ အခြန္အတုတ္ မ်ားမ်ားရတဲ့ စလင္းကို အပိုင္စား ေပးခဲ့ျခင္းျဖင့္ ပိုၿပီး ထင္ရွားခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕။
ဒီ အခ်က္အလက္ ေတြဟာ ဆရာေတာ္ ဦးစႏၵိမာ (စလင္း) ရဲ႕ သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရပံုရိပ္ စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႔ရ ဖတ္ရတဲ့ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ ဟိုးေရွး ယခင္ကတည္းက က်ားက သမင္ကုိ ေခ်ာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ မုဆိုး ေရာက္လာလို႔ အစာလင့္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး “အစာလင့္” လို႔ အမည္တြင္ခဲ့ရာက စလင္း ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕အမည္ တြင္ခဲ့သည္လို႔ ဆိုတဲ့ စလင္းၿမိဳ႕ အမည္ သမိုင္းကိုလည္း ဖတ္ရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ ေရာက္ရာေဒသရဲ႕ ေဒသိယစကား၊ ေဒသိယစ႐ုိက္၊ ေဒသိယအေျခအေန၊ ေဒသိယ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား အေၾကာင္း အာ႐ုံစူးစိုက္တတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဒီစာအုပ္ထဲမွာ စလင္းနယ္ တ၀ိုက္က ေစ်းေန႔ေတြမွာ ေတာင္သံုးေလးလံုးကို ေျခလ်င္ေက်ာ္ၿပီး ေခ်ာင္းအတိုင္း စုန္ဆင္းလာၿပီးမွ ေစ်းလာ၀ယ္ ေစ်းလာေရာင္းၾကရတဲ့ သာမန္ ေက်းလက္ ဆင္းရဲသား လူတန္းစားကအစ သိန္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အလႉဒါနျပဳဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ လူခ်မ္းသာ တဦး အေၾကာင္းအဆံုး လူခ်င္းေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းမွတ္သား မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္တာ ကိုလည္း ဒီစာအုပ္မွာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီအထဲမွာ ဆရာေတာ္က “သူေကာင္း ဆိုေသာ လူတန္းစား တရပ္” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စလင္းၿမိဳ႕က ဘုရားထူးခံ သူေကာင္း မ်ိဳး႐ုိးမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း သီးသန္႔ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ (စာ ၄၂၇)။
ျမန္မာကၠရာဇ္ ၅၅၆ ခု၊ ပုဂံေခတ္ နရပတိစည္သူမင္းႀကီး လက္ထက္ကတည္းက ဘုရင့္ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ရ လက္ေအာက္ခံ သံပ်င္ တေဆး၊ တမန္၊ က်ီစိုး၊ အတြင္းကြ်န္၊ အျပင္ကြ်န္၊ အမႈလုပ္ကြ်န္၊ သားေပါက္ကြ်န္၊ လယ္ကြ်န္ အစရွိေသာ အဆင့္ဆင့္ ေက်းကြ်န္မ်ား ထားရွိခြင့္ ရွိၾကၿပီး လယ္ဧက ၅၀၀ မွသည္ ဧက ၂၀၀၀ ေက်ာ္အထိ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾက သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ စလင္းၿမိဳ႕ ေပါင္းပဇင္း ရပ္ကြက္ႀကီးတခုလံုး နီးပါး အဲဒီ သူေကာင္း မ်ိဳး႐ုိးမ်ားရဲ႕ ၿခံက်ယ္ႀကီးမ်ား၊ သစ္သားအိမ္၊ တိုက္အိမ္ႀကီးမ်ား ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
အခုေတာ့ ယင္း သူေကာင္းမ်ိဳး႐ုိးမ်ားဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ တျခားတိုင္းျပည္မ်ားဆီ ေရႊ႕ေျပာင္း ေရာက္ရွိသြားခ့ဲၾကၿပီ ျဖစ္ ေၾကာင္းလည္း သမိုင္းအေျခခံ အခ်က္အလက္ စံုေစ့စြာနဲ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ထည့္သြင္းေရးသားထားတာ ေတြ႔ရ ပါတယ္။ မၾကာခင္ကမွ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးကို က်ေနာ္ အလည္တေခါက္ ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္ လူသူ မေနေတာ့တဲ့ သူေကာင္း တိုက္အိုတိုက္ပ်က္ႀကီး တခုကို စလင္းၿမိဳ႕ လမ္းမႀကီးေပၚက လိပ္ျပာကန္အနီးမွာ ေတြ႔လို႔ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့မိတာကိုပင္ သတိရေနမိ ပါေသးတယ္။
ခြ်တ္ယြင္းခ်က္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ သိခ်င္တဲ့ အခ်က္ကေလး တခ်က္ေတာ့ ျဖည့္စြက္ၿပီး ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ စလင္းၿမိဳ႕မွာ ယခင္ ႏွစ္ ၅၀ ေလာက္က သူေတာင္းစားရြာ သို႔မဟုတ္ ကယ္ပါရြာ ဆိုၿပီး တၿမိဳ႕လံုးက သတ္မွတ္တဲ့ ရြာကေလးတရြာဟာ စလင္းၿမိဳ႕ေဘးမွာ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီရြာသူ ရြာသားေတြဟာ စလင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ မိလႅာက်ံဳးတဲ့ အလုပ္က အစ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ထမင္းခ်က္အလုပ္ အစရွိတဲ့ အေျခခံ အလုပ္ေတြကို လုပ္ၾကရင္း လိုက္လံေတာင္း မစားၾကေတာ့သည့္ တိုင္ သူတို႔ကို သူေတာင္းစား မ်ိဳး႐ုိးမ်ား အျဖစ္ လူေတြက သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူတို႔ဟာ လယ္ယာ ထြန္ယက္ စားေသာက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ၾကသည့္တိုင္ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အသုဘ ကိစၥအ၀၀ကို လည္း ေဆာင္ရြက္ေပးၾကရတယ္။
အဲဒီရြာ ဆိုတာ အထက္က က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ သူေကာင္း မ်ိဳး႐ုိးမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ေနခဲ့သလား။ အခုေတာ့ အဲဒီ ရြာကေလး ရွိမွ ရွိေသးရဲ႕လား။ အဲဒီ ကယ္ပါရြာက လူေတြ သက္ရွိထင္ရွားမွ ရွိေသးရဲ႕လား။ သူတို႔အေၾကာင္း သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအေျခအေန ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီလဲ။ ဘယ္လိုဘ၀မ်ိဳးေတြဆီ ကူးေျပာင္းသြားၾကၿပီလဲ။ ဒီအခ်က္ တခ်က္ေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာအုပ္မွာ မပါရွိခဲ့ ပါဘူး။
သူေကာင္းမ်ိဳး႐ုိးမ်ား အေၾကာင္း တခန္းသပ္သပ္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည့္နည္းတူ သူတို႔ (ကယ္ပါ) ရြာကေလး အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ပါ၀င္ေရးသား မွတ္တမ္းတင္လ်င္ျဖင့္ သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရပံုရိပ္ စာအုပ္ဟာ သည့္ထက္ သမိုင္း အခ်က္အလက္ ျပည့္စံုတဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္သြားေလ မလားလို႔ က်ေနာ္ ေတြးမိပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္က ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ သမုိင္းမွတ္တမ္း စာအုပ္ကေလး တအုပ္ က်ေနာ္ ဖတ္ရပါတယ္။ မင္းလြင္ဦး (ေအာင္ပန္း) ရဲ႕ ေအာင္ပန္းေၾကးမံုျပင္ စာအုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမာရွမ္းေတာင္ေပၚက သက္တမ္းအားျဖင့္ ႏွစ္ တရာမွ်သာ ရွိေသးသည့္တိုင္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာနဲ႔ တကြ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ ကေလးရဲ႕ သမိုင္းကို စနစ္တက် ျပဳစုထားေတာ့ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ကေလးကို ခရီးထြက္ရက်ိဳး နပ္တယ္လို႔ ယူဆခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ သမိုင္းစာအုပ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စား ေစပါတယ္။
အခုလည္း ဆရာေတာ္ ဦးစႏၵိမာ (စလင္း) ရဲ႕ သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရပံုရိပ္ စာအုပ္ကို က်ေနာ္ ဖတ္ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ေရးတဲ့ အတိုင္း သမိုင္းကို သိေတာ့ ပိုၿပီးခံစားလို႔ ရတာေပါ့၊ ပိုၿပီးစိတ္ပါ၀င္စား ေစႏိုင္တာေပါ့ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း အခုေတာ့ စလင္းၿမိဳ႕ကေလးဆီ ေနာက္တေခါက္ က်ေနာ္သြားခ်င္ေနျပန္ ပါၿပီ။ မိုးကုန္ရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးစႏိၵမာရဲ႕ သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရ စာအုပ္ကို ပိုက္ၿပီး ေနာက္တေခါက္ မျဖစ္မေန သြားကို သြားလိုက္ဦးမယ္ လို႔ စိတ္ကူးေနမိပါေတာ့ တယ္။ ။
စာအုပ္အမည္ – သုနာပရႏၲ စႏၵလကၤာရပံုရိပ္
စာေရးသူ – ဦးစႏၵိမာ(စလင္း)
ထုတ္ေ၀သူ – ေဒၚမ်ိဳးမ်ိဳးလတ္(ေရႊေခတ္စာေပ)
ထုတ္ေ၀ခုႏွစ္ – ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၄ ခု၊ ပထမအႀကိမ္
တန္ဖိုး – ၈၀၀၀ က်ပ္
Related Images:
[See image gallery at burma.irrawaddy.org]The post သုနာပရႏၲ စႏၵာလကၤာရ ရဲ႕ သမိုင္းေျခရာမ်ား appeared first on ဧရာ၀တီ.