မရမ္းေခ်ာင္း စခန္း “ေမတၱာ ပရဟိတ ေဂဟာ” တြင္ ေတြ႔ရေသာ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ သက္ႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု – ေမစစ္ပိုင္/ဧရာ၀တီ)
“မိသားစု ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ သိလည္း မသိေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္က အပယ္ခံ ျဖစ္ခဲ့တယ္” လို႔ က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ ေတြကို သုတ္ရင္း ေျပာျပသူကေတာ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အရြယ္ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ ဦးႏိုင္ထြန္း ျဖစ္ပါတယ္။
သူက ဆက္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မွာ ကတည္းက အနာႀကီး ေရာဂါကို ခံစားခဲ့ရသူ ျဖစ္ၿပီး ေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြက အနာႀကီး ေရာဂါသည္ တေယာက္နဲ႔ ေဆြမိ်ဳး မေတာ္ႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာဆိုတာေၾကာင့္ ေဆြျပတ္မ်ိဳးျပတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အခုေတာ့ သူက မရမ္းေခ်ာင္း စခန္း၊ ေမတၱာ ပရဟိတ ေဂဟာမွာ ေနထုိင္ပါတယ္။
“မိဘေတြ ဆုံးတာေတာင္ မသိလုိက္ရပါဘူး၊ အပယ္ခံ တေယာက္ ျဖစ္ကာစကေတာ့ ဝမ္းနည္းေပမယ့္လည္း အခုေတာ့ ခံစား မေနေတာ့ပါဘူး” လို႔ ဦးႏုိင္ထြန္းက ေျပာပါတယ္။
ေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြက ပယ္လိုက္သလို မိဘေတြလည္း သူ႔ေၾကာင့္ အရွက္ရမွာ စိုးရိမ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ လူေတြကုိ ေရွာင္ရင္း ဇရပ္ကြင္း ေက်းရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီး ဝတ္ခဲ့ၿပီး အနာႀကီး ေရာဂါကု ဆရာဝန္ တဦးနဲ႔ တစိုက္မတ္မတ္ ကုသခဲ့တာေၾကာင့္ ေရာဂါ သက္သာခဲ့တယ္ လို႔လည္း သိရပါတယ္။
အနာႀကီး ေရာဂါသည္ ဦးႏိုင္ထြန္း တေယာက္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီး လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္၊ မရမ္းေခ်ာင္း ေက်းရြာမွာရွိတဲ့ မရမ္းေခ်ာင္း အနာႀကီး ေရာဂါသည္ စခန္းက ေမတၱာ ပရဟိတ ေဂဟာကို ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေမတၱာ ပရဟိတ ေဂဟာမွာရွိတဲ့ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ ဘိုးဘြား အမ်ားစုက မိဘေဆြမ်ိဳး အစြန္႔ပယ္ခံရသူမ်ားနဲ႔ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ မိသားစု မရွိေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
မရမ္းေခ်ာင္း စခန္း “ေမတၱာ ပရဟိတ ေဂဟာ” တြင္ ေတြ႔ရေသာ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ သက္ႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု – ေမစစ္ပိုင္/ဧရာ၀တီ)
“အဘြားဆီမွာ သားနဲ႔သမီးေလး ရွိေသးတယ္ေလ၊ သူတို႔ဆီေတာ့ မျပန္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေရာဂါဒဏ္ေတြေၾကာင့္ လက္ေတြက ပူးကပ္ကုန္ၿပီး မ်က္စိတဘက္လည္း ကြယ္သြားၿပီေလ” လို႔ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အရြယ္ရွိတဲ့ အဘြား ေဒၚသန္းခင္က ေျပာျပတယ္။
သူငယ္ရြယ္စဥ္ ကတည္းက မရမ္းေခ်ာင္း အနာႀကီး ေရာဂါသည္ စခန္းကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ငယ္စဥ္က မိသားစု ဘဝေလးကို အမွတ္တရ ရွိေနပုံရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္သူလည္း ဆုံးပါးသြားၿပီ ျဖစ္သလို၊ သားသမီးေတြက အသက္ အရြယ္ ႀကီးေနၿပီလို႔ သိရေပမယ့္၊ သူကေတာ့ သားသမီးေတြက ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အဘြား ေဒၚသန္းခင္က ကြမ္းယာလည္း သိပ္ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ သားသမီးရဲ႕ ျပဳစု ေထာက္ပံ့မႈ မရေပမယ့္ ေဂဟာမွာ အတူေနသူေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကြမ္းယာ ဝါးတာ၊ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားတာေတြ လုပ္ႏုိင္ေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ကတည္းက မရမ္းေခ်ာင္း အနာႀကီး ေရာဂါသည္ စခန္းကို ေရာက္လာတဲ့ ဦးေအာင္၀င္းက “ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အႏူလို႔ ေျပာတာ ခံေနရေတာ့ မိဘေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္လို႔ ေတြးၿပီး အိမ္မျပန္ ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ေဆးရုံနားက ေတာမွာ ခ်ဳံရွင္းၿပီး တဲဲထိုး ေနခဲ့တယ္။ အရက္ခ်က္တဲ့ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ စီးပြားေရး အေျခအေနေၾကာင့္ သားသမီးေတြကိုလည္း ခရစ္ယာန္ အဖဲြ႕အစည္းတခုကုိ ေပးလိုက္တယ္” လို႔ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝ တစိတ္တပိုင္းကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေလာက္က ရန္ကုန္ ေထာက္ၾကန္႔ၿမိဳ႕နယ္မွာ အနာႀကီး ေရာဂါကု ေဆးရုံနဲ႔ ေရာဂါသည္ေတြ ေနထုိင္ရာ က်ဴးေက်ာ္ ရပ္ကြက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔တေတြက အရက္ခ်က္ လုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးၾကတာ ရွိသလို တခ်ိဳ႕သူေတြ ကလည္း ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြက အနာႀကီး ေရာဂါသည္ေတြ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရွိေနတာဟာ ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္နဲ႔ မညီဘူးလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္ မရမ္းေခ်ာင္းေက်းရြာက လူသူ အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ မဟူရာ သစ္ေတာ ႀကိဳးဝိုင္း အနီးတဝိုက္မွာ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ေတြ ေနထိုင္ဖို႔ စခန္းရြာတရြာ သတ္မွတ္ ေပးခဲ့တာပါ။
အနာႀကီး ေရာဂါကု ေဆးရုံကိုလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မဟူရာ သစ္ေတာႀကိဳးဝုိင္းကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ အမ်ားစုက ငွက္ဖ်ားေရာဂါကို ခံစားခဲ့ၾကရၿပီး ေသဆုံးမႈလည္း ရွိခဲ့တယ္လို႔ သိရ ပါတယ္။
“ငွက္ဖ်ားဒဏ္ ကေတာ့ အားလုံး အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတာေပါ့၊ အရက္ခ်က္ လုပ္ငန္းေတြ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ေတာ့ အလုပ္ လက္မဲ့ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း တပိုင္တႏိုင္ စိုက္ခင္းေတြ လုပ္ၾကသလို၊ သူမ်ားခိုင္းဖတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာလည္း ရွိတယ္” လို႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ကတည္းက မရမ္းေခ်ာင္း အနာႀကီး ေရာဂါသည္ စခန္းကို ေရာက္လာတဲ့ ဦးေအာင္ဝင္းက ရွင္းျပပါတယ္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း တင္ဦးက အနာႀကီး ေရာဂါသည္ စခန္း အေျခအေန လာၾကည့္ၿပီး တဲေတြ ထိုးေနၾကတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အတြက္ ေဂဟာ ေဆာက္လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ေမတၱာ ပရဟိတ ေဂဟာကို စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ေမတၱာ ပရဟိတ ေဂဟာမွာ ဘိုးဘြား ၁၁၈ ဦး ရွိၿပီီး လူမႈဝန္ထမ္း ဦးစီးဌာနက ေဂဟာေန ဘိုးဘြား တဦးစီတိုင္း အတြက္ ေန႔စဥ္ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းတနပ္စာ စရိတ္ ၃၀၀ က်ပ္ ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဘိုးအဘြားေတြက သူတို႔ဆီကုိ မုန္႔၊ အသားဟင္း၊ ဆန္နဲ႔ ေဆးဝါးစတဲ့ ပစၥည္းေတြ လာလွဴၾကမယ့္ အလွဴရွင္ေတြကို ေန႔စဥ္ ေမွ်ာ္ေနၾကပုံကို ေတြ႔ရပါတယ္။
“ပုံမွန္ ဟင္းကေတာ့ ပဲနဲ႔ အာလူးဟင္းေပါ့။ အလွဴရွင္ေတြ လာရင္ေတာ့ အသားဟင္း စားရတယ္၊ အဝတ္အစားနဲ႔ ေဆးေတြလည္း ရတတ္တယ္” လို႔ အသက္ ၈၄ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ အဘိုး ဦးေက်ာ္ျမက ေျပာျပပါတယ္။
သူက အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖဲြ႕က လာၿပီး လွဴဒါန္းသြားတဲ့ ဘီစကြတ္မုန္႔ထုပ္ကို ေခါင္းေပၚတင္ရင္း သူ႔ကို ဓာတ္ပုံရို္က္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆို ပါေသးတယ္။
“ဓာတ္ပုံရိုက္၊ ၿပီးရင္ အင္တာနက္ေပၚ တင္ေပး၊ ဒါမွ အလွဴရွင္ေတြ လာၾကမွာ” လို႔ ဦးေက်ာ္ျမက ရယ္ေမာ ေျပာဆိုပါတယ္။
ေဂဟာ အတြင္းက အဘိုးေဆာင္နဲ႔ အဘြားေဆာင္ေတြရဲ႕ ခုတင္ တလုံးစီတိုင္းမွာ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာအလိုက္ ဘုရားစင္ ေလးေတြနဲ႔ ပန္းအိုးေတြ ရွိေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
“ထိုင္း သံအမတ္ႀကီး လာလွဴ သြားတာေလ” လို႔ အဘိုး တဦးက ရွင္းျပပါတယ္။
ဘိုးဘြားေတြက မနက္ပိုင္းမွာ ဘုရား ဝတ္ျပဳျခင္း၊ တရားနာျခင္း၊ ကိုယ္လက္ သန္႔စင္ျခင္းေတြ ျပဳလုပ္ၿပီး မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ စားၾကသလို၊ အနာ ေဆးထည့္တာေတြ လုပ္ၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္နဲ႔ သတင္းစာ ဖတ္ေနၾကသူ တခ်ိဳ႕ ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ညေနပိုင္း မွာေတာ့ ညေနစာ စားခ်ိန္၊ ဘုရားဝတ္ ျပဳခ်ိန္၊ တရားနာခ်ိန္နဲ႔ မီးစက္ေမာင္းခ်ိန္ ဆိုၿပီး အခ်ိန္ဇယား ေရးဆဲြ ေပးထားတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
“တီဗီေတြ ဘာေတြလည္း ၾကည့္တယ္ေလ၊ တခါတေလ ရြာထဲက ေစ်းသည္လာရင္ အလွဴရွင္ေတြ ေပးသြားတဲ့ မုန္႔ဖုိးနဲ႔ ကိုယ္စားခ်င္တာေလး ေတြ႔ရင္ ဝယ္စားၾကတယ္” လို႔ အဘြား ေဒၚျမက ဆိုပါတယ္။
ပရဟိတ ေဂဟာမွ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ စခန္းဆိုတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီ စခန္းထဲမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေစ်းသည္ တခ်ိဳ႕က ေဂဟာက ဘိုးဘြားေတြ စားခ်င္ၾကတဲ့ မုန္႔ပဲ သေရစာေတြကိုလည္း လာၿပီးေရာင္းခ် ေပးၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ေဂဟာမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြကေတာ့ အရင္တုန္းက အနာႀကီး ေရာဂါစတင္ စဲြကပ္ခဲ့စဥ္က သူတို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ ဆိုးေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းက အနာႀကီး ေရာဂါသည္ တေယာက္အေပၚ ႏွိမ္ခဲ့၊ ရႈံ႕ခ် ခံခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြကို ေမ့ထား ခဲ့ၿပီးေတာ့ ဘဝတူ အေဖာ္ေတြနဲ႔ အတူ ဘုရားရွိခိုး၊ တရားထိုင္၊ လမ္းေလွ်ာက္၊ တီဗီ ၾကည့္၊ စာဖတ္ျခင္းေတြကို လုပ္ရင္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္း ေနၾကပါတယ္။
The post ေမတၱာေဂဟာက အစြန္႔ပယ္ခံ ဘုိးဘြားမ်ား appeared first on ဧရာ၀တီ.