ျပစ္ဒဏ္ပုံစံ သ႐ုပ္ျပ (ဓာတ္ပုံ-AAPP)
ႀကိဳးတိုက္ဟာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ႀကိဳးသမားေတြ အျပင္ ကြ်န္းသမားေတြ၊ တျခားရာဇဝတ္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူမ်ိဳးစံု ရွိေနတဲ့ အက်ဥ္းတိုက္ျဖစ္တဲ့ အျပင္ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရသူေတြ အတြက္ ျပစ္ဒဏ္တိုက္လည္း ျဖစ္တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္က ေထာင္ေလာက စကားတခုကို သတိရပါေသးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အက်ဥ္းေထာင္ ၄၄ ေထာင္၊ ရဲဘက္အက်ဥ္းစခန္း ၁၀ဝ ေက်ာ္ရွိတာမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ အေက်ာ္ၾကားဆံုး အက်ဥ္းေထာင္က “အင္းစိန္ေထာင္” ျဖစ္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ႀကိဳးတိုက္က အဆိုးဆံုးရယ္ လို႔ ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကတယ္။
ႀကိဳးတိုက္ထဲ ေထာင္တြင္းျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ သူေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကေတာ့ ပိုၿပီး အထိနာ ၾကရပါတယ္။
အခု ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ ေရွာက္ေရးအသင္း (AAPP) က ကိုဘိုၾကည္ အပါ အဝင္ ကိုေဇာ္႐ိုး၊ ရဲမင္းထြန္း၊ ကိုစစ္၊ ေဟာင္စြမ္၊ သိန္းထိုက္ေအာင္ စတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တသိုက္ အေဆာင္မွာ ႏိုင္ငံေရး အထိမ္းအမွတ္ ဝိုင္းဖြဲ႔လုပ္တယ္ ဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ႀကိဳးတိုက္ကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ေန႔က ျမင္ကြင္းကို အခုထိ မွတ္မိေန ပါတယ္။
ႀကိဳးတိုက္ အဝင္ဝ ကတည္းက ၂ ေယာက္တတြဲ ေျခခ်င္းေတြ ခတ္ထားလ်က္နဲ႔ ဝင္လာၾကတဲ့ သူတို႔ တသိုက္ကို အခန္းထဲ ပိတ္ကာ ျပစ္ဒဏ္ပံုစံႀကီး ေမာင္းေတာ့တာပဲ။ ျပစ္ဒဏ္ေမာင္းတယ္ ဆိုတာက ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြ ေမြးထားတဲ့ စစ္သားေဟာင္း ေအာင္ကိုဆိုတဲ့ အက်ဥ္းသားက ျပစ္ဒဏ္ပံုစံ၊ ပံုစံႀကီး လို႔ေအာ္ၿပီး အခန္းတြင္းက အက်ဥ္းသားေတြက လက္ကို ေခါင္းေပၚတင္၊ ခါးကိုကုန္း၊ ကိုယ္ကိုဝပ္၊ ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္ လုပ္ရပါတယ္။
ေျခခ်င္းသံ တညံညံနဲ႔ တေန႔ကို ၃ ႀကိမ္ ျပစ္ဒဏ္ပံုစံ ေမာင္းၾကတာပါ။ ႀကိဳးတိုက္ထဲက တျခားလူေတြလည္း ဒီျပစ္ဒဏ္ ပံုစံ ေပးခ်ိန္ေရာက္ရင္ နားထဲသံရည္ပူ ေလာင္းသလို ခံစားၾကရတာပါ။
ဒါေတာင္ က်ေနာ္က ႀကိဳးတိုက္အိမ္ရွင္ ျဖစ္ေနေတာ့ ေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ျပစ္ဒဏ္ သမား ေတြကို ပံုစံသိပ္ မေမာင္းဖို႔ အသံပဲေအာ္ၿပီး အထဲက ကိုယ့္လူေတြက သူေအာ္သလို လိုက္မလုပ္ရင္လည္း မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေပးဖို႔ ေအာင္ကို ကို ေကာ္ဖီတိုက္၊ စီးကရက္တိုက္ၿပီး စည္း႐ံုးၾကည့္တယ္၊ အဆင္ မေျပပါဘူး။
ဒီေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ အေရး အစားအေသာက္နဲ႔ က်န္တဲ့ လိုအပ္တာပဲ ကူညီလို႔ရ သေလာက္ ကူညီမယ္လို႔ စိတ္ကို ပိုင္းျဖတ္ လိုက္တယ္။
ႀကိဳးတိုက္ဆိုတာက အက်ဥ္းသား အမ်ားစုက မိသားစု ေထာင္ဝင္စာ မလာႏိုင္တဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ ဆင္းရဲ သားတိုက္ လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
ဒီေတာ့ င႐ုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ေထာင္ကေပးတဲ့ ငါးပိကို ခြက္ထဲ ထည့္ေထာင္းၿပီး အိမ္ကပါတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ပုစြန္ ေျခာက္ေၾကာ္ နည္းနည္းေရာကာ ငါးပိေထာင္း လုပ္လိုက္တယ္။
ဒါေတြကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ ကြမ္းသီးလံုးေလာက္ အရြယ္ အထုပ္ကေလးေတြ ထုပ္ၿပီး၊ ျပစ္ဒဏ္ခန္း တခန္းခ်င္း စီကို ငခြ်န္နဲ႔ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြ အလစ္မွာ သူတို႔ကို ပစ္ေပးရတာ ေပါ့။
ေဆးလိပ္ကိုလည္း အလားတူ တိတ္တိတ္ကေလး ပစ္ေပးရတယ္။
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီတုန္းက တိုက္ဝန္းေထာင္မႉးႀကီး ဦးေစာဇင္ျမ ဆိုရင္ အၿငိဳးထားတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္။
ဒါေပမယ့္ တဖက္ကလည္း သူ႔မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ ရွိဟန္တူတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ ရာဇဝတ္သား ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ သူေတြ ဆိုရင္ ႀကိဳးတိုက္ အဝင္ဝက တည္းက အက်ဥ္းသားကို ဝမ္းလ်ားေမွာက္ကာ မိေက်ာင္းတေကာင္လို တြားသြားၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ခန္းေရာက္ ေအာင္ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြက ဝိုင္း႐ိုက္ၿပီး ေမာင္းပို႔တယ္။
ေရွ႕ကလည္း ေျပာင္ေခ်ာေနတဲ့ ၾကမ္းျပင္ကို ေရဖ်န္းရင္း မိေက်ာင္းသြား ေနသူေတြက ခရီးမတြင္ ၾကေတာ့ဘူး ။ ဒီေတာ့ ႐ိုက္ခ်ိန္ပိုရေတာ့တာေပါ့။
အက်ဥ္းသားကေတာ့ အခန္းအဝင္မွာလည္း တခါ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္ေက်ာက္ ႐ိုက္ႏွက္တာ ခံရ ေသးတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ပံုစံေမာင္းေတာ့တာ ပါပဲ။
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ေတြကိုေတာ့ အဲဒီေလာက္အထိ မိေက်ာင္းတက္ တက္ခိုင္းတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္ ရဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းက ႀကိဳးတိုက္ကို မိေက်ာင္းတိုက္လို႔လည္း နာမည္ႀကီး တယ္။
အဲဒီကိစၥနဲ႔ပဲ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုဘိုၾကည္ကို ေထာင္မႉးႀကီး ဦးေစာဇင္ျမက ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အၿငိဳးထားခဲ့တယ္။ တေန႔ ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာပဲ သူေမြးထားတဲ့ ေသာင္းစိန္နဲ႔ စိုးစိုးဆိုတဲ့ ခါးပိုက္ႏိႈက္ ၂ ေယာက္က က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ေပါင္းၿပီး အျပင္ကို စာထုတ္ကာ ႀကိဳးတိုက္ထဲက အေၾကာင္းေတြကို အျပင္က လူေတြဆီပို႔မယ္ လို႔ သတင္းေပးခဲ့တယ္။
ဒီကိစၥ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားခ်င္း အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘာသာျပန္ ဝတၳဳေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြကို က်ေနာ္က ေန႔စဥ္ေျပာျပေလ့ ရွိတယ္။
ဒီလိုေျပာတဲ့အခါ တတိုက္လံုးက အပ္က်သံ ၾကားရေလာက္ ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနေပးၿပီး စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾကတယ္။
တခါတရံ ကြက္စိပ္ဆရာလို အသံေန အသံထားနဲ႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာေတာ့ ႀကိဳးတိုက္ထဲက သူေတြက ဗဟုသုတ လည္း ရ၊ အပ်င္းေျပလည္း နားေထာင္ရ တာပါ။
ဒါ့အျပင္ နံနက္ ၅ နာရီ ထိုးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္က အသံေန အသံထားနဲ႔ ပ႒ာန္းတရားကို ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ ေလ့လည္း ရွိတယ္။
ဒီလို ဇာတ္လမ္းေျပာရင္း ဇာတ္လမ္း တခုထဲမွာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္ တခုကို က်ေနာ္ကေျပာျပကာ ကမၻာေပၚမွာ သတၲိ အေၾကာင္ဆံုး လူသားေတြဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ထည့္ေျပာျဖစ္တယ္။
ဒါကလည္း ဇာတ္လမ္းထဲက ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္ကို ေျပာခဲ့တာ။
မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ့္အခန္းတံခါး ေသာ့ဖြင့္သံ နဲ႔အတူ လက္ထိတ္ေနာက္ျပန္ခတ္၊ ေခါင္းစြပ္စြပ္ၿပီး မိန္းေဂ်းလ္႐ံုးကို ေခၚသြားတယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ တိုက္ေထာင္မႉးႀကီး ဦးေစာဇင္ျမနဲ႔ ေထာင္ပိုင္ေတြက က်ေနာ္က တပ္မေတာ္ အစိုးရ ဂုဏ္သိကၡာ က်ေစတဲ့ အေျပာအဆို ေတြကို ႀကိဳးတိုက္ထဲက လူေတြကို အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေဟာ ေျပာစည္း႐ံုး လံႈ႔ေဆာ္တယ္ဆိုၿပီး အျပစ္ရွိတယ္ လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ တံု႔ျပန္ ေခ်ပခ်က္ေတြကို အက်ဥ္းေထာင္ အရာရွိေတြဘက္က လက္မခံခဲ့ဘူး။
ဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေခါင္းစြပ္နဲ႔ လက္ထိတ္ ေနာက္ျပန္ခတ္ ခံရရင္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္းက မၾကာခဏ ခရီးႏွင္ရေလ့ ရွိတဲ့ စစ္ေခြးတိုက္ကို ေရာက္ပါေရာ။
မတရားသျဖင့္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံသတင္း ေပးခ်က္နဲ႔ အေၾကာင္းမဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရတာကို က်ေနာ္က မေက်နပ္လို႔ ထပ္တင္ျပရင္း ေထာင္ပိုင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္အၾကား အျငင္းအခံုေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္က အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲ ဥပေဒေတြ ကို တန္းစီရြတ္ျပၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်က္နဲ႔ ၿငိစြန္းေနလို႔ ေထာင္တြင္း ျပစ္ဒဏ္ ေပးရတာလဲ ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ အေမးကို သူတို႔ မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ႀကိဳးတိုက္ထဲက က်ေနာ့္အခန္း မဟုတ္တဲ့ တျခား သြပ္ျပားပိတ္ အေမွာင္ခန္း တခန္းထဲကို ျပန္ေခၚ လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို နံနက္ ေထာင္ဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ႀကိဳးတိုက္ အေမွာင္ခန္းထဲက ေခါင္းစြပ္စြပ္၊ လက္ ထိတ္ေနာက္ျပန္ခတ္ကာ ထပ္ေခၚထုတ္သြားၿပီး စစ္ေခြးတိုက္မွာ တေနကုန္ထား ထားတယ္။
အဲဒီ စစ္ေခြးတိုက္ ၁၀ ခန္းတြဲ တတိုက္လံုးမွာ အက်ဥ္းသားဆို လို႔ က်ေနာ္ တေယာက္ပဲ ရွိတယ္။
စစ္ေခြးတိုက္ ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ အတူ ေထာင္အာဏာပိုင္က က်ေနာ့္ကို ေကာ္စား ၃ ရက္ ျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ေတာ့ ေန႔လယ္စာနဲ႔ ညစာကို စစ္ေခြးတိုက္မွာ ေကာ္စားရ တယ္။
ေကာ္စားရင္လည္း ဝန္ထမ္းေရွ႕မွာပဲ စားရတာပါ။ ပန္းကန္ထဲမွာ ေကာ္ရည္ မက်န္ေစရ ဘူး။
ထမင္းကို ဆားအလြန္ငန္ေအာင္ ထည့္က်ိဳ ထားတဲ့ ေကာ္ရည္ဟာ ေန႔လယ္စာ၊ ညစာ ၂ ႀကိမ္ အတြက္ တေန႔ ၂ ပန္းကန္ စားရတယ္။
ထံုးစံအတိုင္း ဒီအတိုင္းစားရင္း ဘယ္လိုမွ မ်ိဳမက်ေအာင္ ငန္လြန္း တဲ့ေကာ္ရည္ကို ေထာင္တြင္း ပညာနဲ႔ စားခဲ့တယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ေကာ္စားရင္ ဝမ္းသြားလို႔ပါ။ ဝမ္းသြားရင္ အားအင္ျပတ္ၿပီး ခ်ည့္နဲ႔ သြားတတ္ ပါတယ္။
မိလႅာဖံုးဖို႔ ေပးထားတဲ့ ဖြဲျပာထုပ္ထဲက ဖြဲျပာကို ေထာင္ပံုစံ ပုဆိုးထိပ္မွာထည့္၊ သားေရကြင္း (ႀကိဳတင္ရွာေဖြ ထားတဲ့ ေရာ္ဘာကြင္း) နဲ႔ထုပ္၊ ေကာ္စား လာေကြ်းမယ့္ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ျပင္ထားရတယ္။
ဝန္ထမ္းလာေပးတဲ့ ေကာ္ရည္ခြက္ ကို အခန္းတံခါး ေအာက္က ထိုးသြင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ဖြဲျပာထုပ္ထားတဲ့ ပုဆိုးပိုင္းကို ေကာ္ပန္းကန္ထဲ စိမ္ထားရင္း ဝန္ထမ္းကို စကားမရွိ စကားရွာၿပီး အခ်ိန္ဆြဲလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆားအလြန္ငန္တဲ့ ေကာ္ရည္လည္း ဖြဲျပာတန္ခိုးနဲ႔ အငန္ေပါ့သြားခ်ိန္က်မွ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပန္းကန္ကို ကိုင္ၿပီး တခါတည္း ေမာ့ေသာက္ ပစ္လိုက္တယ္။ ေကာ္စားရတာ ၃ ရက္ကို ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ နံနက္ေထာင္ဖြင့္ စစ္ေခြးတိုက္ကိုသြား၊ ညေနေထာင္ပိတ္ ႀကိဳးတိုက္ထဲက သြပ္ျပားပိတ္ အေမွာင္ခန္း ထဲ ကိုျပန္လာနဲ႔ ေကာ္စားရက္ လြန္လာေတာ့ နံနက္ပိုင္း စစ္ေခြးတိုက္ကို မသြားခင္ ေဘးခန္းက ကိုဘိုၾကည္ က ေန႔လယ္စာ အတြက္ ငါးပိေၾကာ္ကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ ထုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ေလးကို မိန္းမလ်ာ ေဇာ္ေဇာ္က တဆင့္ က်ေနာ့္ကို ေပးလိုက္တယ္။
တိုက္႐ံုးခန္းမွာ အကူ လုပ္ေပးေနရတဲ့ ေဇာ္ေဇာ္က အခန္းတံခါး လာဖြင့္ခ်ိန္ က်ေနာ့္ကို ေခါင္းစြပ္စြပ္ ေပးရင္း ပုဆိုးခါးပံုစထဲကို ကိုဘိုၾကည္ေပးတဲ့ ငါးပိေၾကာ္ထုပ္ကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ စစ္ေခြးတိုက္ ေရာက္တဲ့အခါ တာလေဘာနဲ႔ ငါးပိနဲ႔သာ စားရမယ့္ ေန႔လယ္စာအတြက္ အဲဒီ ငါးပိေၾကာ္ထုပ္ေလးက နတ္သုဒၶါတမွ် ၿမိန္လွပါတယ္။
ညေန ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္ ျပန္လာေတာ့ အခန္း တံခါးဖြင့္ေပးတဲ့ ေဇာ္ေဇာ္က ကိုဘိုၾကည္ ျပင္ေပးထားတဲ့ ထမင္း သုပ္ကို သြပ္ျပားပိတ္ အေမွာင္ခန္းထဲ ႀကိဳထည့္ထားေပးလို႔ ညစာကိုလည္း အဆင္ေျပေျပ စားခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၄ ရက္ျပည့္ေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ ေစ့သြားတယ္။ ဒီလိုျပစ္ဒဏ္ရက္ အတြင္း အိမ္ကေထာင္ဝင္ စာလာတာလည္း ေတြ႔ခြင့္ မရခဲ့ဘဲ ျပစ္ဒဏ္သေဘာ အရ ေထာင္ဝင္စာပါ ပိတ္ပင္ျခင္း ခံရတယ္။ ဒါလည္း ေနာက္မွ သိရတာပါ။
ေနာက္ေတာ့ အိမ္က ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔ခ်ိန္ ဘာလို႔ ေထာင္ဝင္စာ ပိတ္ပင္ အျပစ္ေပးခံရတာလဲ ဆိုတဲ့ အေမးကို က်ေနာ္ကေတာ့ အရႊန္းေဖာက္ၿပီး အိမ္ကို စိတ္မထိခိုက္ေစဖို႔ေပါ့ လို႔ ေပါ့ေပါ့ပဲ ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေထာင္ဝင္စာ ပိတ္ပင္ ခံရတာကလည္း က်ေနာ့္ဘဝ ေထာင္တြင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကာလမွာ မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္။
တကယ္ဆို က်ေနာ့္အိမ္က ေထာင္ဝင္စာလာ ေတြ႔ဖို႔ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ လာေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။
ခရီးကလည္း မိုင္ ၅၀ဝ ေလာက္ေဝးတဲ့ မိတၳီလာ ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းစိန္ကို လာၾကရတာ။ သူတို႔ ရင္ထဲ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ခြင့္ မရလို႔ ဘယ္ေလာက္ ခံစားသြားရမယ္ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းမိတယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရတယ္။
က်ေနာ့္ညီနဲ႔ ညီမေတြျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ၅ ေယာက္ကို ဆက္ၿပီးတာဝန္ယူေနတဲ့ ေက်ာင္း ဆရာ မိသားစု အေနနဲ႔ က်ေနာ့္အတြက္ ေထာင္ဝင္စာ တခါေတြ႔ဖို႔ အေရး အေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရတာပါ။
အညာကထြက္တဲ့ ေစာင္၊ ပုဆိုးစတာေတြကို အေဟာင္းေပး၊ အသစ္ယူပံုစံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ဝင္စာလာ ေတြ႔ရင္း ရန္ကုန္မွာ ေရာင္းရတယ္။
အဲဒီကရတဲ့ အျမတ္အစြန္းေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ ေထာင္ဝင္စာ လမ္းစရိတ္၊ အစားအေသာက္ စရိတ္ေတြကို ခုမိ၊ ကာမိေအာင္လို႔ တခ်ိန္က ၿမိဳ႕ပိုင္သမီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ေမေမ ေစ်းေရာင္းရပါတယ္။
တခါတရံ အညာက သယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြက ေရာင္းမထြက္လို႔ အခက္ေတြ႔ရတာေတြလည္းရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က မိသားစုဘဝ ျဖတ္သန္းရတာကို စာနာၿပီး ဝယ္ယူအားေပးခဲ့တာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္လို႔ ေမေမက ေျပာျပတယ္။
သားေဇာနဲ႔ ေမေမ့မွာ ဒါေတြကိုမမႈဘဲ ေက်ာ္ ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဘက္ဘက္က ကုန္က် စရိတ္ သက္သာေအာင္ ေခြ်တာရပါေသးတယ္။
က်ေနာ့္မိသားစုဟာ က်ေနာ့္ဆီ ေထာင္ဝင္စာ လာရင္း ရန္ကုန္မွာလည္း အမ်ိဳးေတြအိမ္မွာတည္းခိုတာမ်ိဳး မလုပ္ပါဘူး။
သူတို႔ဆီမွာတည္းခိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ ရာထူး၊ တာဝန္ေတြ ယူထားၾကတဲ့ အစိုးရအလုပ္ေတြက အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ့္ အမႈတြဲ ျမင့္စိုးရဲ႕ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္က အိမ္မွာတည္းခိုရတယ္။ အဲဒီအိမ္က ဘဝတူေတြမို႔ အခုလို တည္းခိုခြင့္ ေပးတာပါ။
ေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ႕နဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ကဆို က်ေနာ့္မိသားစု ရန္ကုန္လာရင္ တည္းခိုမွာစိုးလို႔ လူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္ဆိုင္စြာ ေတြ႔တာေတာင္ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတတ္ေလ့ ရွိခဲ့တာ။
အရပ္ထဲကလူေတြ ဆိုလည္း က်ေနာ့္ မိသားစုနဲ႔ စကားေတာင္ မေျပာရဲၾကဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲေဖာ္ မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕က က်ေနာ့္ မိသားစုကို စာနာနားလည္ၿပီး အကူအညီ တခ်ိဳ႕ ေပးတာ သိရတယ္။
အဲဒီ ကာလေတြမွာ က်ေနာ့္ မိသားစုကို ေဖးမအားေပး စကား ေျပာဖို႔ေတာင္ စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးေတြကို ေၾကာက္ေနၾက တာ။
ဒီလို လူမႈဝန္းက်င္ကပါ ဖယ္ၾကဥ္ခံထား ရတဲ့ မိသားစုက က်ေနာ့္ဆီကို ေထာင္ဝင္စာလာ ေတြ႔ႏိုင္ေရး ႀကိဳးပမ္းခ်က္ဟာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲမယ္ ဆိုတာ မွန္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
မိသားစု ဘဝအခက္အခဲေတြကို ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အကူအညီ မေတာင္းခဲ့ဘဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ။ အဲဒီတုန္း ကလည္း ႏိုင္ငံေရး စိတ္ရွိသူတိုင္းရဲ႕ ဘဝ အေျခအေနေတြက ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ ခဲ့ၾကတယ္။
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသားစုေတြ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ဘဝေတြကို ျဖတ္သန္း ႐ုန္းကန္ၾကရ တာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတိမမူမိခဲ့ ၾကပါဘူး။
က်ေနာ့္လိုပဲ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသားစုေတြလည္း အလားတူ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရ တာပါ။
က်ေနာ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲရွိေနခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုး က်ေနာ့္မိသားစုေတြက ျပည္ပအေျခစိုက္ ေရဒီယိုေတြမွာ လာတဲ့ ျပည္ပေရာက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြက က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး လံႈ႔ေဆာ္ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ႏိုင္ငံတကာမွာ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြကပဲ အားေဆးျဖစ္ခဲ့ရတာလို႔ ကြယ္လြန္သြား ၿပီျဖစ္တဲ့ ေမေမက ေထာင္ဝင္စာေတြ႔တုန္း ေျပာျပတယ္။
အက်ဥ္းက်ခံ ေနရစဥ္ ကာလေတြက က်ေနာ္ကလည္း အက်ဥ္းေထာင္ထဲ က်ေနာ္ခံစားျဖတ္သန္းရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို မိသားစုကို ထုတ္မေျပာရက္သလို မိသားစုကလည္း က်ေနာ့္ကို သူတို႔ အျပင္ ေလာကမွာ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ဖြင့္ဟေျပာဖို႔ အေတာ္ထိန္းၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳးတိုက္ အပါအဝင္ အက်ဥ္းေထာင္ ထဲက အက်ဥ္းသား အမ်ားစုရဲ႕ မိသားစုေတြဟာ အလားတူ အျပန္အလွန္ အခက္အခဲေတြကို ၿပိဳင္တူ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းၾကရတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အင္းစိန္ေထာင္ ေထာင္ဝင္ စာခန္းမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မိသားစုေတြရဲ႕က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ဟာ ပင္လယ္တခုစာမက ရွိေနၿပီလို႔ ေျပာစမွတ္တြင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာ အက်ဥ္းသားေတြကေတာ့ ေထာင္ဆိုတာဟာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ေငြတြင္းႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။
သူတို႔ေတြဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ နည္းမ်ိဳးစံု နဲ႔ ပိုက္ဆံရွာကာ လစဥ္ မိသားစုကို သိန္းနဲ႔ခ်ီ ေထာက္ပံ့ ႏိုင္ၾကပါ တယ္။ အဲဒီအက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ အလြန္ ပလဲနံပသင့္ၾကတာပါ။
သူတို႔လို ေငြရွာတတ္တဲ့ အက်ဥ္းသား မ်ိဳးေတြကို ေနရာေပးၿပီး ခြင္ဖန္ကာ ေထာင္ဝန္ထမ္း ေတြလည္း ဝင္ေငြအလြန္ေကာင္း ၾကပါတယ္။
အပူမီးေတြ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသား မိသားစုလက္ထဲက ႏြမ္းစုတ္ေနတဲ့ေငြကို နည္းမ်ိဳးစံု အသံုးျပဳ ၿပီး ယူတတ္တဲ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြက အမ်ားစုရွိခဲ့ၾကတာပါ။
တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသား ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြဆို အက်ဥ္းသားရဲ႕ ဇနီး၊ သမီးေတြကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲက ခင္ပြန္းနဲ႔ ဖခင္ကို ေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္ လိမ္ညာေျပာဆိုကာ ျမဴဆြယ္ သိမ္းသြင္းၿပီး ကာမကို ရယူတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိ တယ္လို႔ မ်က္ရည္ စက္လက္ ဖြင့္ဟၾကတဲ့ အက်ဥ္းသား တခ်ိဳ႕က ျပန္ ေျပာျပတာ နားထဲစြဲ ေနခဲ့ပါ ေသးတယ္။ ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
(လင္းသန္႔သည္ ၈ ေလးလုံး ကာလတြင္ ဗကသ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေရး ေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး ABSDF အဖြဲ႔၀င္တဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဖမ္းဆီးခံရၿပီးေနာက္ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ ခံရၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ႏွင့္ သရက္ေထာင္တို႔တြင္ ၁၉ ႏွစ္ၾကာေနထိုင္ခဲ့ရသည္။)
The post ႀကိဳးတိုက္ ဋီကာ အပိုင္း (၁၆) appeared first on ဧရာ၀တီ.