ကြင္းထဲသြားဖို႔ ႏြားလွည္း အသင့္ ျပင္ေနစဥ္ (ဓာတ္ပုံ – ဧရာ၀တီ)
ရန္ကုန္ကေန ကားနဲ႔ ၅ နာရီေလာက္ ေမာင္းလိုက္႐ံုနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္မႈေတြ၊ မြန္းက်ပ္မႈေတြကေန ကင္းေဝးရာ သစ္ရိပ္၊ ဝါးရိပ္တို႔နဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ အဲဒီအရပ္ကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
႐ံုးအားရက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ စေန တရက္မွာ ဧရာဝတီတိုင္း က်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက သာယာကုန္း ဆိုတဲ့ ရြာကေလးကို တရက္တာ ခရီး အလည္အပတ္ သြားျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ကားသမား အပါအဝင္ လူႀကီး ၄ ေယာက္၊ ကေလး ၅ ေယာက္ စီးလာတဲ့ ပ႐ိုေဘာက္စ္ကားေလးက လမ္းေဘးဝဲယာ က လယ္ကြင္းေတြ၊ သစ္ပင္ေတြကို တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္ေက်ာ္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္က စထြက္ ေတာ့ မနက္ ၂ နာရီခြဲေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕ကို ေက်ာ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မိုးလင္းစျပဳေနပါၿပီ။
မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ျမဴေတြ အံု႔ဆိုင္းေနတာေၾကာင့္ ကားျပတင္းေပါက္ကို ျဖတ္ၿပီး ဝင္လာတဲ့ ေအးျမ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလကို႐ႈရင္း စိမ္းလန္းတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးေမာ မိတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္မွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာပဲ။
တလမ္းလံုး အိပ္လာၾကတဲ့ ကေလးေတြလည္း ႏိုးလာၿပီး ကြ်က္စီကြ်က္စီ စကားေျပာၾက၊ သီခ်င္း သံၿပိဳင္ ေအာ္ဆိုၾကနဲ႔ ကားကေလး က က်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္လာပါတယ္။ က်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ႕အဝင္မွာလည္း ပန္းပြင့္ ဝါဝါေလးေတြနဲ႔ ႀကိဳဆိုလို႔ ျမင္ျမင္သမွ် လွပေနပါ တယ္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ မြန္းက်ပ္မႈေတြက တဒဂၤ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ သာယာကုန္းရြာကို အလည္ေခၚတဲ့ မေနာ္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ က်ံဳေပ်ာ္ၿမိဳ႕က သိပ္က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ မဟုတ္ေပမယ့္ သစ္ႀကီးဝါးႀကီး ေတြ၊ ၿခံဝင္းက်ယ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္စရာၿမိဳ႕ကေလးဆိုတာ ျဖတ္သြားရင္း သိလိုက္ရပါတယ္။
က်ံဳေပ်ာ္ကေနထြက္ၿပီး တိုက္နယ္ေက်းရြာတရြာ ျဖစ္တဲ့ အေထာင္ကို ေရာက္ေတာ့ သာယာကုန္းနဲ႔ နီးနီးေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔ မေနာ္က ေျပာပါတယ္။ အေထာင္မွာ မနက္ေစာေစာ ေစ်းကေလးက စည္ကားလို႔။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သားငါး မ်ိဳးစံုနဲ႔ ေစ်းသည္ ေစ်းဝယ္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ရင္း မနက္စာစားဖို႔ ကားကို တေထာက္နားလိုက္ပါတယ္။ မေနာ္ကေတာ့ အေထာင္ေစ်းထဲမွာ သူ႔ရြာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ ဝယ္တယ္။
အေထာင္ကေန သာယာကုန္းကို သြားတဲ့ လမ္းကေလးကေတာ့ နည္းနည္းဆိုးတယ္ ေျပာရမယ္။ ကတၱရာ လမ္းရွိေပမယ့္ ခ်ိဳင့္ခြက္ ေတြနဲ႔မို႔ ကားကို ျဖည္းျဖည္းပဲ ေမာင္းလို႔ရပါတယ္။ လမ္းေဘး ဝဲယာမွာေတာ့ လယ္ကြင္းေတြ။ ကားေပၚ ပါလာတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ေပါ့ ။ ေကာက္႐ိုးပံုေတြ ေတြ႕တာနဲ႔ ရြာမွာေကာ အဲဒီလို ေကာက္႐ိုးပံုေတြရွိ လား၊ ကစားရမွာလားနဲ႔ အေမးအျမန္း ထူေနၾကပါ ေတာ့တယ္။ ကေလးေတြ အတြက္ ႐ႈခင္းအသစ္ တခု ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျမင္ျမင္သမွ် ေမးခြန္းထုတ္စရာ၊ စိတ္ဝင္ စား စရာေတြ ျဖစ္ေနပါ ေတာ့တယ္။ တေယာက္ က သီခ်င္းေအာ္ဆိုလိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကပါ လိုက္ေအာ္ဆိုရင္း ကားကေလး ထဲမွာ ဆူညံေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကားကေလးက သာယာကုန္း ရြာကေလးကို ဝင္လာပါၿပီ။
ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြ၊ အုန္းပင္ေတြ၊ သရက္၊ ပိႏၷဲ စတဲ့ စားပင္သီးပင္ေတြ အံု႔ဆိုင္းေနတဲ့ သာယာကုန္း ရြာတန္းရွည္ ကေလးက မနက္ ခင္း မွာ အသက္ဝင္ေန ပါတယ္။ ရြာဦး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္း၊ ခရစ္ယာန္ ဘုရား ေက်ာင္းႀကီးတေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္ေျခ ၁၀ဝ နီးပါးရွိတဲ့ သာယာကုန္းရြာကေလးမွာ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္ ေတြရွိေပမယ့္ ကရင္ ခရစ္ယာန္ဦးေရက ပိုမ်ားတယ္လို႔ သိရတယ္။ ၿခံႀကီးေတြက က်ယ္ဝန္းၿပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြ ေနထိုင္တဲ့ ၿခံႀကီးေတြရဲ႕ အဝင္ဝေတြမွာရွိတဲ့ အုန္းပင္ေတြမွာ သံျပား ဆိုင္းဘုတ္ ကေလးေတြ ကပ္႐ိုက္ထားပါ တယ္။ အဲဒီ သံျပားေလးေတြေပၚမွာေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္သက္ရာ သမၼာက်မ္းခ်က္ တခ်က္စီ ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါ တယ္။
မေနာ္တို႔ရဲ႕ ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲကို ကားဝင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ မေနာ္ရဲ႕မိခင္ အမိုး ေနာ္ရွား႐ိုနဲ႔ မေနာ္ရဲ႕ ညီအစ္မေတြ ဆီးႀကိဳေနၾကပါတယ္။ ကြ်န္း တိုင္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ ေျခတံရွည္အိမ္ႀကီးရဲ႕ သက္တမ္းကလည္း ခန္႔မွန္းရခက္လွတယ္။
အသက္ ၇၀ အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အမိုးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရေတာ့ အိမ္ႀကီးက သူ႔အဘိုး ေဆာက္ခဲ့တာလို႔ သိရတယ္။ ဒါဆို ၁၉၀ဝ ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္ခင္ကတည္းက ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ႀကီးေပါ့။ ညဘက္ အလင္းေရာင္ရဖို႔ လွ်ပ္စစ္မီးအတြက္ကေတာ့ ဆိုလာ စနစ္ တပ္ထား ပါတယ္။ ေရတင္တဲ့အခါသံုးဖို႔ မီးစက္လည္း ရွိပါတယ္။ အစိုးရေပးတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတာ့ သူတို႔ရြာမွာ မရွိေသးပါဘူး။
အိမ္ေပၚကို ဘယ္သူမွ မတက္ၾကဘဲ အိမ္ ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ အေမာေျဖၾကပါတယ္။ ကေလးေတြ ကေတာ့ အေမာေတာင္ မေျဖဘဲ ၾကက္ တိန္ညင္ေလးေတြေနာက္ ေျပးလိုက္တဲ့သူကလိုက္၊ ေနာက္ေဖးက ဝက္ၿခံထဲမွာ ဝက္ေပါက္ကေလးေတြကို သြားၾကည့္သူက ၾကည့္၊ မေနာ္တို႔ အမိုး ေမြးထားတဲ့ ေခြးနဲ႔ ကစားသူက ကစား၊ ခရီးပန္းလာတယ္ ဆိုတာ ေတာင္ ေမ့ေနၾကပံုပါပဲ။
မေနာ္က ဧည့္သည္ေတြ ပါလာမယ္ ဆိုတာကို ႀကိဳေျပာထားတဲ့အျပင္ အေထာင္ကေန လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ ေရာက္ ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း လွမ္းေျပာထားလို႔ ဝက္တေကာင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေပၚထားတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဝက္သားတြဲေတြကို ေတာ့ တပိႆာတြဲစီ ေလွ်ာ္ႀကိဳးနဲ႔ သီၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲ ထားပါတယ္။ ဝက္ကလီစာေတြကိုေတာ့ ထင္းမီးနဲ႔ ျပဳတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။
ၿခံထဲမွာေလွ်ာက္ေဆာ့ရတာ ဝသြားတဲ့ ကေလးေတြက “ေကာက္႐ိုးပံုဆို … ေကာက္႐ိုးပံု ဘယ္မွာလဲ” လို႔ လာေမးတာေၾကာင့္ အမိုးက ကြင္းထဲကိုသြားဖို႔၊ ကြင္းထဲမွာ ေကာက္႐ိုးပံုရွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကြင္းထဲသြားဖို႔ ႏြားလွည္းေခၚေပးမယ္လို႔လည္း ဆို ပါတယ္။ ႏြားလွည္းစီးရမယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ကေလးေတြ “ေဝး” ခနဲ ထေအာ္ၾကပါတယ္။
မေနာ္တို႔ ၿခံႀကီးထဲမွာ သရက္ပင္ေတြ၊ တ႐ုတ္ စကားပင္ေတြ၊ ပိႏၷဲပင္ေတြ၊ အုန္းပင္ေတြနဲ႔ အံု႔ဆိုင္း ၿပီး ေအးခ်မ္းေနပါတယ္။ ခဏ ေန ေတာ့ အမိုးက သူ႔ေျမးကို ဘုရားေက်ာင္းအတြက္ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ သြားပို႔ ခိုင္းတာေၾကာင့္ ကေလးေတြ တသီတတန္းႀကီး လိုက္သြားၾကျပန္ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ဟာ ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ဘာသာ စတင္ခံယူသူ အဘိုး ဦးသာျဖဴေန႔ ျဖစ္ တာ ေၾကာင့္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ဖို႔ ရြာထဲက ခရစ္ယာန္ အိမ္ေတြက ဆန္တတ္ႏိုင္သူဆန္၊ ၾကက္၊ ဘဲ တတ္ႏိုင္သူက ၾကက္၊ ဘဲ၊ ဆီတတ္ႏိုင္သူက ဆီ စသျဖင့္ ပို႔ေပးၾကေၾကာင္း၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဆန္ျပဳတ္ အိုးႀကီးတည္ၿပီး ဝတ္ျပဳပြဲအၿပီး ဦးသာျဖဴေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားေသာက္ၾကမွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း အမိုးက ေျပာျပပါတယ္။
ကြင္းထဲသြားဖို႔ ႏြားလွည္း ေရာက္လာေတာ့ ကေလးလူႀကီး အားလံုး ေကာက္႐ိုးခင္းထားတဲ့ ႏြားလွည္းေပၚ တက္ၾကပါတယ္။ ကြင္း ထဲ မွာ မေနာ္ရဲ႕ အစ္မ မနန္းရဲ႕အိမ္ ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီကို သြားလည္ ၾကမယ္လို႔ မေနာ္က ဆိုပါတယ္။
တဟဲ့ဟဲ့ ေမာင္းလာတဲ့ ႏြားလွည္းေပၚကေန ကြင္းထဲကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြ အံု႔ ဆိုင္းေနတဲ့ မနန္းတို႔အိမ္ကေလးကို တစြန္းတစ ျမင္ရတယ္။ ကြင္းထဲက မနန္းရဲ႕အိမ္ကေလးက ျဖစ္သလို ေဆာက္ထားတာမဟုတ္ဘဲ ထရံကာ ဓနိမိုး ေျမစိုက္ အိမ္ ခိုင္ခိုင္မာမာေလးပါ။ အိမ္ေရွ႕မွာေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ နဲ႔ ေျမစိုက္ ဝါးစားပြဲ ခင္းက်င္းထားၿပီး ေန႔ခင္း ေန႔လယ္ အနားယူဖို႔ ႀကိဳးပုခက္ေတြ ဆင္ထားတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ကြင္းထဲက ၿခံဝင္းေထာင့္မွာ ေရကန္တကန္ရွိၿပီး အဲဒီမွာ ငါးေမြးတယ္။ မိုးတြင္း မွာ စပါးစိုက္ၿပီး တျခားရာသီမွာ ပဲစိုက္တဲ့ အတြက္ မနန္းတို႔အဖို႔ မနားရသလို၊ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔လည္း စပါးနဲ႔ ၿခံထြက္သီးႏွံေတြ၊ ေမြးထားတဲ့ ၾကက္၊ ဘဲ၊ ဝက္၊ ငါး စတာေတြေၾကာင့္ ပူပန္စရာ မရွိပါဘူး။
“ရန္ကုန္ကိုေတာ့ မေရာက္တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနၿပီ”လို႔ မနန္းက ေျပာျပတယ္။ သူတို႔အဖို႔ ဆိုင္ကယ္ေလး တစီးရွိရင္ အေထာင္ မွာလိုတဲ့ အေျခာက္ အျခမ္းေလး ေျပးဝယ္ႏိုင္ၿပီ၊ ဟင္းအစိုအတြက္လည္း ပူစရာမလို၊ ေရကန္က ရတဲ့ ငါးနဲ႔ ငါးပိရည္က်ိဳ၊ ငံျပာရည္ စတာေတြကိုလည္း မနန္းက ကိုယ္တိုင္ လုပ္ပါတယ္။
ကေလးေတြကေတာ့ ၿခံထဲမွာရပ္ထားတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီေတြ၊ လက္တြန္းထြန္စက္ေတြေပၚ တက္ကစား လိုက္၊ ၿခံေထာင့္က ေကာက္႐ိုးပံုႀကီးေပၚ ေျပးတက္ ေဆာ့လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔။ လူႀကီးေတြက ကြပ္ပ်စ္ ေပၚ လွဲသူလွဲ၊ ႀကိဳးပုခက္နဲ႔ ၿငိမ့္သူၿငိမ့္၊ ေရေႏြး ေသာက္ရင္း မနန္းနဲ႔ စကားေျပာသူေျပာနဲ႔ ကြင္းျပင္က်ယ္နဲ႔ သစ္ပင္၊ ေရကန္ ေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလေအးေအးရဲ႕ အရသာကိုခံရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါ တယ္။
ကေလးေတြ ကစားလို႔ ဝေတာ့မွ ႏြားလွည္းနဲ႔ မေနာ္တို႔အိမ္ကို ျပန္လာၾကပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အမိုးနဲ႔ သူ႔သမီးေတြ ျပင္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းက အဆင္သင့္။ ဝက္ကလီစာျပဳတ္၊ ဝက္သားဟင္း၊ ၾကက္ေၾကာ္၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ ခ်ဥ္ရည္၊ အေထာင္က ဝယ္လာတဲ့ ကၫြတ္ေၾကာ္၊ မနန္းကိုယ္တိုင္ လုပ္ထားတဲ့ ငါးပိရည္ ေဖ်ာ္၊ တို႔စရာ အစံုနဲ႔ ထမင္းဝိုင္းက ၿမိဳင္ဆိုင္လွပါတယ္။ ကစားလို႔ ေမာလာတဲ့ ကေလး ေတြကေတာ့ လက္ေဆးၿပီး အားရပါးရ စားၾကပါ တယ္။
ထမင္းစားၿပီး ခင္းထားတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ကေလးေတြ ေပၚ လွဲလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ညက အိပ္ေရးပ်က္လာ တာေကာ၊ ေမာပန္းလာတာ ေကာ ေၾကာင့္ ကေလး လူႀကီး အားလံုး၊ က်မက လြဲလို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾက ပါေတာ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေအးခ်မ္း တိတ္ဆိတ္ ေန တာေၾကာင့္ေကာ၊ ေလကေလး တျဖဴးျဖဴး ေၾကာင့္ပါ ဘယ္သူမွ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ၾကေတာ့တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
က်မကေတာ့ ေဘးမွာ လာထိုင္တဲ့ အမိုးကို သူတို႔ရြာကေလး အေၾကာင္း၊ အိမ္ႀကီးအေၾကာင္း စကားစပ္ ေမးျမန္းေနမိတယ္။
“ဦးေနဝင္း အစိုးရတက္ေတာ့ လယ္စိုက္သူ လယ္ပိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ ခ်မွတ္တယ္ေလ။ အဲဒီ တုန္းက အမိုးတို႔ လယ္ေတြ အားလံုး သူရင္းငွားေတြ ကို ေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ ျပန္ရတယ္။ အကုန္လံုးေတာ့ ျပန္မရပါဘူး။ အခုလည္း မနန္း တေယာက္ပဲ သူ႔ဦးေလးနဲ႔အတူ လယ္စိုက္ ႏိုင္ေတာ့တာ”
အသက္ ၇၀ ဆိုေပမယ့္ အမိုးပံုစံက သန္သန္မာမာ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ ပါတယ္။ သားသမီး ၅ ေယာက္မွာ သားတေယာက္ ပဲ ပါၿပီး တဦးတည္းေသာ သားကလည္း အရြယ္ေရာက္ကတည္းက ေရႊကုကၠဳဘက္ကို ေရာက္သြားၿပီး အဆက္ အသြယ္ ျပတ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါဆို မုဆိုးမ အမိုးဟာ သမီး ေလးေယာက္နဲ႔အတူ ႐ုန္းကန္ ေနရတာေပါ့။ လယ္မစိုက္ႏိုင္ ေတာ့တဲ့ အမိုးက အခုဆိုရင္ သမီးေတြနဲ႔ အတူ ၿခံထဲမွာ သီးပင္စားပင္ေလးေတြ စိုက္၊ ၾကက္၊ ဝက္ ေမြးျမဴေရးလုပ္၊ အိမ္ရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္နဲ႔ အၿငိမ္ေနေနတယ္လို႔ေတာ့ မရွိပါဘူး။
အမိုးနဲ႔ စကားခဏျပတ္သြားခ်ိန္မွာ က်မလည္း ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငိုက္ျမည္းလာတာနဲ႔ ကြပ္ပ်စ္ ေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆို သလိုပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ ေန႔လယ္ ၂ နာရီခြဲ ပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးရိပ္ေလရိပ္ လည္း ျမင္လာရတာေၾကာင့္ ကားသမားက မိုးမရြာခင္ က်ံဳေပ်ာ္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ႏိႈးေဆာ္တာနဲ႔ ျပန္ဖို႔ျပင္ၾကပါေတာ့ တယ္။
သာယာကုန္း ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ သာယာလွတဲ့ ရြာကေလးက ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ က်န္ ေန ခဲ့ပါတယ္။
အျပန္လမ္း ကားေပၚမွာလည္း ကေလးေတြရဲ႕ သီခ်င္းသံေတြက စီညံလို႔။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကေလးေတြကို “ေက်ာင္း အားရက္ တေန႔တာ ခရီးထြက္ျခင္း” ဆိုတဲ့ စာစီစာကံုး ေရးဖို႔ တိုက္တြန္း ေနပါတယ္။
အားလပ္ရက္ တေန႔တာကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ေဝးရာ၊ ျမင္ကြင္းေတြ အသစ္ ျဖစ္သြားေစတဲ့ ရြာကေလး တရြာမွာ ကုန္ဆံုးခြင့္ ရလိုက္တဲ့ အတြက္ တနလၤာေန႔ အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ အားအင္သစ္ေတြ ရလိုက္တယ္လို႔ပဲ ဆိုရေလ မလား။ ။
The post သာယာကုန္းသို႔ အလည္ တေခါက္ appeared first on ဧရာ၀တီ.