ေသာက္သံုးေရအတြက္ ေရခပ္ေနသည့္ နာဂစ္ေဘးဒဏ္သင့္ ဒုကၡသည္ တဦးကို လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ ေႁမြေဟာက္ ေက်းရြာတြင္ ေမလ ၁ ရက္က ျမင္ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပုံ – စိုင္းေဇာ္ / ဧရာ၀တီ)
မိုးတြင္းကာလ ေလၾကမ္းမိုးၾကမ္းမ်ား တုိက္ခတ္လာၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ေဒၚမာမာတို႔ မိသားစု အလုပ္ရႈပ္ရေတာ့သည္။ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ေဒၚမာမာက အေရးႀကီး ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အ၀တ္အစားမ်ားကို အလ်င္အျမန္ အထုပ္အပိုး ျပင္ရသလို ခင္ပြန္းျဖစ္သူက မိုးကာ၀တ္ၿပီး သည္ႏွင့္ ေျပးရမည့္ လမ္းေၾကာင္းကို တြက္ခ်က္ေနသည္။
သမီး ၂ ဦးက အ၀တ္အစားမ်ား အထပ္ထပ္၀တ္ၿပီး မိခင္၊ ဖခင္အနား တိုးကပ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ အားလံုး “နာဂစ္မ်ား ျပန္ျဖစ္ေလၿပီလား”ဆိုသည့္ စိုးရိမ္ေသာက ကိုယ္စီျဖင့္ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား ေနၾကရသည္။
ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ က်ံဳဒက္အုပ္စု၊ ေတာ္ကနိ-ေညာင္လိန္ကုန္း ေက်းရြာတြင္ ေနထိုင္သည့္ ေဒၚမာမာက “မိုးတြင္း ေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်မတို႔ ေၾကာက္ေနၿပီ၊ ေလမိုးၾကမ္းလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အိမ္က ကေလးေတြဆို ေနစရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ က်မတို႔ လူႀကီးေတြေတာင္ ငါတို႔ ဘယ္ကို ေျပးရပါ့မလဲ ဆိုၿပီး စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ မအိပ္ႏိုင္ဘဲ မိုးလင္း ခဲ့ရတယ္၊ အဲဒါက က်မတို႔ တအိမ္ တည္း မဟုတ္ဘူး၊ တရြာလံုးပဲ ဓာတ္မီး တ၀င္း၀င္းနဲ႔ မအိပ္ႏိုင္ၾကဘူး”ဟု ေျပာသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလဆန္း နာဂစ္မုန္တုိင္း တိုက္ခတ္စဥ္က ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသႀကီး အတြင္းရွိ ေဒးဒရဲ ၿမိဳ႕နယ္ အပါအ၀င္ လပြတၱာ၊ ငပုေတာ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကြ်န္း၊ ဘိုကေလးႏွင့္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္မ်ားမွ ေဒသခံ ျပည္သူ ၁ သိန္းေက်ာ္ ေသေၾက ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၿပီး လူေပါင္း သန္းခ်ီ၍ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေသေၾက ပ်က္စီးမႈက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စံခ်ိန္တင္ခဲ့ၿပီး ကမာၻေပၚတြင္ ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံးမႈႏွင့္ ေသေၾကေပ်ာက္ ဆံုးမႈ အမ်ားဆံုး သဘာ၀ ေဘးဒဏ္မ်ားတြင္ အဆင့္ ၈ အျဖစ္ မွတ္တမ္း၀င္ ခဲ့သည္။
အဆုိး၀ါးဆံုး မွတ္တမ္းမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္ နာဂစ္မုန္တုိင္း တိုက္ခတ္ၿပီး ၆ ႏွစ္ ၾကာျမင့္ေသာ္လည္း နာဂစ္ဒဏ္သင့္ေဒသ ျဖစ္ သည့္ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္တြင္ ယေန႔အထိ လံုၿခံဳမႈ မရွိေသးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
“က်ေနာ္တို႔ ေဒသမွာ ဒီေရေတာ မရွိလို႔ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် စိတ္ပူ ေနရတယ္၊ ရြာေတြက ပင္လယ္ကမ္းေဘးတင္ ျဖစ္ေနေတာ့ ဆူနာမီ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ေရက ခဏေလးနဲ႔ ေရာက္လာမွာ။ ရွယ္လ္တာကို ေျပးဖိုဆိုတာက သံဒိပ္ျမစ္ႀကီး ကန္႔လန္႔ခံ ေနတယ္။ မုန္တိုင္းတို႔ ဆူနာမီတို႔ ျဖစ္ရင္ အိမ္တိုင္ဖက္ အေသခံရမယ့္ ဘ၀ ျဖစ္ေနတယ္”ဟု ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ က်ံဳဒက္အုပ္စု ေရတြင္း ကုန္း ေက်းရြာမွ ဦးစိုးျမင့္က ေျပာသည္။
ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ က်ံဳဒက္အုပ္စု အပါအ၀င္ ရြာေပါင္း ၄၇ ရြာ ရွိၿပီး လူဦးေရ ၄၀၀၀၀ ေက်ာ္ မွီတင္း ေနထိုင္ၾက သည့္ ေဒသ ျဖစ္သည္။
ကပၸလီပင္လယ္ နံေဘးတြင္ တည္ရွိသည့္ ယင္းေဒသတြင္ ယခင္က ဒီေရေတာ စားက်က္ေျမ ၂၀၈၄ ဧက ရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ယင္းေတာႀကီးရွိစဥ္က သဘာ၀ေဘးဒဏ္ ကာကြယ္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ၁၉၉၇ ခုႏွစ္တြင္ ေက်းရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးက ေရာင္း စား ခဲ့ရာမွ ဒီေရကာေတာမ်ား ျပဳန္းတီးခဲ့ၿပီး လယ္ယာေျမမ်ား ျဖစ္ကုန္ေၾကာင္း၊ နာဂစ္မုန္တုိင္း တိုက္ခတ္စဥ္က ဒီေရကာ ေတာ မရွိသျဖင့္ လူေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ေသေၾက ပ်က္စီးခဲ့ရေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားက ေျပာျပသည္။
“က်ေနာ္တို႔ေတာ့ မိုးသည္းၿပီး ေလထန္တာနဲ႔ လန္႔ေနၿပီ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဒီေရကာေတာ မရွိေတာ့ ေဒသက မလံုၿခံဳဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ရွယ္လ္တာလည္း မရွိဘူး။ ေျပးစရာ ေတာင္ကုန္းလည္း မရွိဘူး။ ျဖစ္တာနဲ႔ ေသမွာပဲ။ ဒီေရကာ ေတာ ျပန္စိုက္ဖို႔ လယ္ေတြ ပယ္ဖ်က္ေပးပါလို႔ တင္ျပေပမယ့္ အစိုးရက လုပ္မေပးေသးဘူး”ဟု ေတာ္ကနိ – ေညာင္လိန္ကုန္း ေက်းရြာမွ ကိုေဇာ္၀င္းက ေျပာသည္။
လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ သကၤန္းႀကီး ေက်းရြာအုပ္စု ဇင္ရြဲေလး ေက်းရြာတြင္ ေနထိုင္သည့္ ကိုမိုးႀကီးက သူတို႔ရြာအနီး လူ ၅၀၀ ဆန္႔ ဆိုင္ကလုန္း ရွယ္လ္တာ တည္ေဆာက္ ထားသည့္ အတြက္ မုန္တိုင္း၊ ဆူနာမီႏွင့္ ေရေဘးအႏၲရာယ္မ်ားကို စိတ္မပူေၾကာင္း၊ သူစိတ္ပူသည္က မိသားစု စားေရးေသာက္ေရး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။
“နာဂစ္မွာ က်ေနာ့္ေလွေရာ ပိုက္ေရာ အကုန္ေမ်ာသြားတယ္၊ လူေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ မေသတာ၊ လုပ္ငန္း ျပန္စဖို႔ အစိုးရ ဆီက ဘာအေထာက္အပ့ံမွ မရခဲ့ဘူး၊ အခုေတာ့ ေဘာက္လုပ္ေဘာက္စား (က်ပန္း) လုိက္လုပ္ ေနရတယ္၊ လက္ လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ ဘ၀ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အလုပ္ကလည္း ရွား၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလည္းႀကီး ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပပါဘူး”ဟု ကိုမိုးႀကီးက စိတ္ပ်က္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
နာဂစ္မုန္တိုင္း မတိုက္မီက သူသည္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း ရွိသည့္ တံငါသည္ တဦးျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ပိုက္ ၂၂ ေဖာင္ ရွိၿပီး ေလွတစီးႏွင့္ ငါးဖမ္းျခင္း လုပ္ငန္းမွ တလကို အျမတ္ေငြ ၄ သိန္းနီးပါး ရသျဖင့္ သူတို႔ မိသားစု ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္ ေနႏိုင္ စားႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျပာသည္။
မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္မႈ အၿပီး အစိုးရႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ အလွဴရွင္မ်ားက စားေသာက္စရာႏွင့္ ေနအိမ္မ်ား ေထာက္ပံ့ ေပးခဲ့ေသာ္ လည္း ေရလုပ္သားမ်ား ဘ၀ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး အတြက္ လုပ္ငန္းသံုး ပစၥည္းမ်ားကို ပံ့ပိုးေပးေသာ္လည္း ေက်းရြာ တခ်ဳိ႕မွလဲြ၍ အေျခတည္ ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္း မရွိၾကေသးေၾကာင္း လပြတၱာရွိ နာဂစ္ဒဏ္သင့္ ေရလုပ္သားမ်ားက ေျပာသည္။
“က်ေနာ္တို႔ ဘ၀က လိပ္ကို ကုန္းေပၚတင္ၿပီး ပက္လက္ လွန္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က ေရထဲမွာပဲ ရွာေဖြ စား တတ္တာေလ၊ နာဂစ္ အၿပီး လူက မဲြျပာက်သြားေတာ့ လုပ္ငန္း ျပန္စဖို႔ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အစိုးရကလည္း လယ္သမား ကိုသာ ကူညီတာ၊ ေရလုပ္သားကို ကူညီတာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အခုထိ လူေတြက မငတ္႐ုံဘဲ ရွာေဖြ စားေနရတယ္၊ စီးပြားေရးလည္း နာလန္ မထူႏိုင္ေတာ့ဘူး”ဟု လက္ရွိတြင္ အုန္းတံျမက္စည္း ျပဳလုပ္ ေရာင္းခ်ေနသည့္ ေရလုပ္သားေဟာင္း ဦးဖိုးတုတ္က ေျပာသည္။
နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ လယ္သမားမ်ားသည္လည္း အေၾကြးမ်ားႏွင့္ ႐ုန္းကန္ ေနရဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ဇင္ရြဲေလး ေက်းရြာမွ လယ္သူမႀကီး ေဒၚေဌး၀င္းက “နာဂစ္မွာ အိမ္ေတြေရာ စပါးေတြေရာ ေရႊေငြေတြေရာ အကုန္ ပါသြားတယ္၊ နာဂစ္ၿပီးေတာ့ ေငြကို အတိုးနဲ႔ ေခ်းၿပီး စပါးစိုက္ ရတယ္၊ စပါးေပၚေတာ့ အတိုးအရင္း ေပါင္းၿပီး ျပန္ဆပ္၊ ဒီလုိနဲ႔ပဲ သံသရာ လည္ေနတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ေက်းရြာမ်ားတြင္ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးမႈေၾကာင့္ လပြတၱာ၊ ငပုေတာရွိ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္္ ေဒသမွ လူငယ္မ်ားမွာ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္မႈမ်ား ပိုမို မ်ားျပား လာခဲ့သည္။
“က်ေနာ့္ သားသမီးေတြက ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတယ္၊ ရြာမွာက အလုပ္မွ မရွိတာကိုး၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အလွဴရွင္ ေတြ ျပန္ေဆာက္ေပးတဲ့ အိမ္မွာပဲ ကေလးေတြ ပို႔တဲ့ ေငြနဲ႔ အဆင္ေျပသလို စားေသာက္ ေနရတယ္၊ ရြာက လူငယ္ေတြ အကုန္လံုး နီးပါးလည္း ရန္ကုန္မွာပဲ အလုပ္ သြားလုပ္ ေနၾကတယ္”ဟု ငပုေတာၿမိဳ႕နယ္ သကၤန္းကုန္း ေက်းရြာအုပ္စု ကြင္းႀကီး ေက်းရြာမွ ဦးတင္လိႈင္က ေျပာျပသည္။
လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ အတြင္း ပင္လယ္အနီး ရြာတည္ထားသည့္ ေက်းရြာတခ်ဳိ႕အား ေဘးကင္းရန္ အတြက္ အစိုးရ အစီအစဥ္ျဖင့္ ကုန္းတြင္းပိုင္း ေဒသသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ရြာတည္ ေပးေသာ္လည္း စီးပြားေရး အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ မူလရြာေဟာင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္မႈမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
“က်ေနာ္တို႔ သကၤန္းႀကီးရြာက နာဂစ္မွာ ၃ ပံု ၂ ပံုေလာက္ ပင္လယ္ထဲ ပါသြားေတာ့ အစိုးရက ကုန္းတြင္းပိုင္းမွာ ရြာကို ေရႊ႕ၿပီး တည္ေပးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာက အလုပ္မွ မရွိတာ၊ ေရလုပ္ငန္း လုပ္ဖို႔ကလည္း အလုပ္က တေနရာ၊ အိမ္က တေနရာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ပင္လယ္၀နား အႏၲရာယ္မ်ားေပမယ့္ ရြာေဟာင္းမွာပဲ ျပန္လာ ေနလိုက္ေတာ့တာ၊ က်ေနာ့္လိုပဲ ျပန္ေျပာင္းလာတဲ့ မိသားစု ၄၀ ေလာက္ ရွိေနၿပီ”ဟု သကၤန္းႀကီး ရြာေဟာင္းတြင္ ေနထိုင္သည့္ ဦးစိန္၀င္းက ေျပာ သည္။
ဧရာ၀တီတိုင္းရွိ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ ျပည္သူမ်ားမွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ မိသားစု ေဆြမ်ဳိးမ်ား ေသေၾကခဲ့သလို နာဂစ္ ေၾကာင့္ ပ်က္စီး ယိုယြင္းခဲ့သည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္း နာလန္ မထူႏိုင္ေသးဘဲ ရွိေနသည္ဟု ယင္းေဒသခံမ်ားက ဆိုသည္။
“အခုလက္ရွိ အေျခအေနက နာဂစ္ မျဖစ္ခင္ကနဲ႔ဆို တ၀က္ေလာက္ေတာင္ ျပန္မေရာက္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုပံုစံနဲ႔လည္း အရင္လို ဘ၀ျပန္ေရာက္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး”ဟု ငါးဖမ္းပိုက္သမား ဘ၀မွ နာဂစ္ေၾကာင့္ က်ပန္းလုပ္သား ဘ၀သို႔ ေရာက္ ရွိခဲ့သူ ကိုမိုးႀကီးက ညည္းတြား ေျပာဆိုသည္။
ယင္းသို႔ စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းျခင္းကလည္း နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ခံ ေဒသကို မလံုၿခံဳေစသည့္ အေၾကာင္းရင္းတခု ျဖစ္ေၾကာင္း သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ပညာရွင္ ဦးစည္သူလြင္က ေျပာသည္။
“လူေတြက ဆင္းရဲေတာ့ ဒီေရကာေတာ အပင္ေတြကိုခုတ္၊ ထင္းလုပ္ၿပီး ေရာင္းတယ္၊ ဒီေရကာေတာ မရွိေတာ့ ေဒသက မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး၊ ေလဒဏ္ ေရဒဏ္ မကာကြယ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး”ဟု သူက ေျပာသည္။
ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသႀကီး အတြင္းရွိ မုန္တုိင္းဒဏ္သင့္ ျပည္သူမ်ား သဘာ၀ေဘး ေရွာင္တိမ္းႏိုင္ရန္ အတြက္ အစိုးရက ရွယ္လ္တာ ၂၆ လံုး၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ အန္ဂ်ီအို အဖဲြ႔မ်ားႏွင့္ အလွဴရွင္မ်ားက ရွယ္လ္တာ ၂၈ လုံး၊ စုစုေပါင္း ရွယ္လ္တာ ၅၄ လံုး တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ေၾကာင္း လူမႈ၀န္ထမ္း ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားေရး ဦးစီးဌာန စာရင္းမ်ား မွတ္ တမ္း မ်ား အရ သိရသည္။
အစိုးရက ရွယ္လ္တာမ်ား ေဆာက္ေပးေနေသာ္လည္း အေရအတြက္ နည္းပါး ေနေသးေၾကာင္း ဧရာ၀တီတိုင္း အေျခစိုက္ Beautiful Land (လွပေသာေျမ) သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး အဖဲြ႔က ေျပာသည္။
“နာဂစ္ေဒသနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အခုအခ်ိန္ အထိ လံုၿခံဳမႈ မရွိေသးဘူးလို႔ဘဲ ေျပာရမယ္၊ ဆိုင္ကလုန္း ရွယ္လ္တာေတြ ရွိလာ ေပ မယ့္ သဘာ၀ အတားအဆီး ဒီေရကာေတာေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မရွိေသးဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ဧရာ၀တီ တတိုင္းလံုးမွာ ေဆာက္ ထားတဲ့ ဆုိင္ကလုန္းရွယ္လ္တာ အေရအတြက္နဲ႔ အဲဒီမွာ ခိုနားရမယ့္ ေဒသခံ အေရအတြက္က အခ်ဳိးမညီဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ရွယ္လ္တာ အေရအတြက္က နည္းေနၿပီး လူက မ်ားေနတယ္”ဟု လွပေသာေျမ အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ ဦးျမင့္ေအာင္က ဧရာ၀တီ ကို ေျပာသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရက နာဂစ္ေဒသ လံုၿခံဳေရး အတြက္ ဆိုင္ကလုန္း ရွယ္လ္တာ မရွိေသးသည့္ ေဒသ ၄၅ ခု၌ ရွယ္လ္တာမ်ား ဆက္လက္ တည္ေဆာက္ေပးရန္ လ်ာထားေၾကာင္း ဧရာ၀တီတိုင္း အစိုးရအဖဲြ႔ လူမႈေရး၀န္ႀကီး ေဒၚခင္ေစာမူက ေျပာသည္။
“နာဂစ္ေဒသ လံုၿခံဳမႈကေတာ့ ျပည္သူေတြ အတြက္ ဆိုင္ကလုန္း ရွယ္လ္တာေတြ ေဆာက္ေပး ထားတယ္၊ ထပ္ၿပီး ေဆာက္ ဖို႔လည္း ၄၅ ေနရာ သတ္မွတ္ ထားတယ္၊ အလွဴရွင္ေတြ မရွိေသးလို႔ ေဆာက္မေပးႏိုင္တဲ့ အေနအထားေပါ့၊ ဆိုင္ကလုန္း ရွယ္လ္တာေတြ ထပ္ေဆာက္ဖို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ အေနနဲ႔ခ်ည္းပဲ မၿပီးစီးဘူး၊ လိုအပ္တာကိုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္းနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ ဆက္လုပ္သြားဖို႔ ရွိပါတယ္”ဟု သူက ေျပာသည္။
ယင္းအျပင္ ဧရာ၀တီတိုင္း အစိုးရ အေနျဖင့္ NGO၊ INGO မ်ားျဖင့္ ပူးေပါင္းၿပီး မုန္တုိင္းသင့္ ေဒသမ်ား၌ မုန္တိုင္း၊ ဆူနာမီ၊ ေရေဘး ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ေရး ေလ့က်င့္ျခင္း၊ သဘာ၀ေဘး အသိပညာေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လ်က္ ရွိေၾကာင္း ေဒၚခင္ေစာမူ က ဆက္ေျပာသည္။
သဘာ၀ေဘး ျဖစ္သည့္ မုန္တိုင္း၊ ဆူနာမီ၊ ေရေဘး ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ အတြက္ သဘာ၀ ဒီေရကာေတာ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း မ်ားကို အစိုးရ အေနျဖင့္ မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ရန္လိုၿပီး ေဒသခံ ျပည္သူမ်ားကို ဒီေရကာေတာ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း အသိပညာေပး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ပညာရွင္ ဦးစည္သူလြင္က ေထာက္ျပ ေျပာဆိုသည္။
“ဒီေရကာေတာ စိုက္တဲ့ လုပ္ငန္းက မျဖစ္မေန လုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းဗ်၊ ဒီေရေတာပင္ ဆိုတာ ေရထဲေမ်ာ တေနရာရာမွာ ကမ္း ကပ္ၿပီး အလိုအေလ်ာက္ အပင္ေပါက္တာ၊ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ကတည္းကသာ စိုက္မယ္ ဆိုရင္ ၆ ႏွစ္သား ဒီေရေတာ အပင္ က လူႀကီး တဖက္စာေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲ့ဒီလို အပင္မ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ေပါက္ေနရင္ ေဒသခံေတြ အတြက္ ရွယ္လ္တာ မရွိရင္ေတာင္ သဘာ၀ေဘးက ေကာင္းေကာင္း အကာအကြယ္ ေပးႏိုင္တယ္”ဟုလည္း သူက ေျပာသည္။
ဒီေရကာေတာ မရွိသည့္ အတြက္ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ ေတာင္ပိုင္းရွိ က်ံဳဒက္ေက်းရြာ အုပ္စုအနီး သံဒိပ္ျမစ္၀တြင္ ပင္လယ္ေရ တုိက္စားမႈမ်ား ဆိုး၀ါးစြာ ျဖစ္ေပၚေနၿပီး ၁၇ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ဒီေရကာေတာ စားက်က္ေျမ ဧက ၈၀၀ ေက်ာ္ ပင္လယ္ ေရ တုိက္စားသြားေၾကာင္း ေခ်ာင္းသစ္ေပါက္ ေက်းရြာမွ ဦးခင္ေရႊက ေျပာျပသည္။
“ဒီေရကာေတာ အပင္ေတြ မရွိေတာ့ လိႈင္းပုတ္ေတာ့ ကမ္းၿပိဳတာေပါ့၊ ဘုရားေစတီေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ပင္လယ္ထဲ ပါသြားၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔ရြာက အိမ္ေတြလည္း ကမ္းပါးၿပိဳလို႔ ေရႊ႕ရတာေတြ ရွိတယ္”ဟု သူက ေျပာသည္။
မၾကာမီ မိုးရာသီ က်ေရာက္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ မိုးတြင္းကာလ မိုးေလသည္းထန္သည့္ ညမ်ားတြင္ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္ ေတာင္ ဘက္ အစြန္ရွိ ကပၸလီပင္လယ္ နေဘးမွ ေက်းရြာေလးမ်ား၌ ဓာတ္မီးေရာင္မ်ား တ၀င္း၀င္း ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ယင္း မီးေရာင္မ်ားမွာ မုန္တုိင္း ေၾကာက္၍ မအိပ္ရဲၾကသည့္ နာဂစ္ဒဏ္သင့္ ျပည္သူတို႔၏ မီးေရာင္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ။
The post နာဂစ္ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ား appeared first on ဧရာ၀တီ.