ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ရွိ ေဂ်ယန္း စစ္ေဘး ဒုကၡသည္ စခန္း(ဓာတ္ပုံ – နန္းလြင္ႏွင္းပြင့္/ဧရာဝတီ)
မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူမ်ား ေပးကမ္းတာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ေနထိုင္ရဖို႔ တခါမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူးလို႔ ဦးေခါန္ လြမ္က ရင္ဖြင့္ ေျပာဆိုလာပါတယ္။
မိသားစု ၆ ဦးရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တေယာက္ျဖစ္ၿပီး သန္မာတုန္း အလုပ္လုပ္ႏုိင္တုန္း အသက္ ၄၀ အရြယ္သာ ရွိေသးေပမယ့္ မိသားစုအတြက္ ၀င္ေငြမရွာႏုိင္တဲ့ ဘ၀ကို စိတ္ပ်က္တယ္လို႔လည္း သူက ညည္းညဴပါေသးတယ္။
“က်ေနာ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီးေလ၊ ကိုယ့္မိသားစုကို ကိုယ့္လုပ္အားနဲ႔ ရတာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားခ်င္တယ္။ ထားလည္း ထားႏုိင္တယ္ ဒီစစ္ႀကီး ျဖစ္မေနရင္ေပါ့”လို႔ ဦးေခါန္လြမ္ က ေျပာပါတယ္။
ဦးေခါန္လြမ္ဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္က ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (KIA) ထိန္းခ်ဳပ္ နယ္ေျမ လိုင္ဇာ ၿမိဳ႕က ေဂ်ယန္း စစ္ေရွာင္ စခန္းမွာ စစ္ေဘး လာေရွာင္ေနရတဲ့ မိသားစုဝင္ ၆ ဦးရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီး စစ္ေဘးဒုကၡသည္ တဦးပါ။
ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ရွိ ေဂ်ယန္း စစ္ေဘး ဒုကၡသည္ စခန္း(ဓာတ္ပုံ – နန္းလြင္ႏွင္းပြင့္/ဧရာဝတီ)
သူဟာ တပ္မေတာ္နဲ႔ KIA ၾကား ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ တိုက္ပြဲေတြ စတင္ျဖစ္ပြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ နမ့္ဆန္ယန္ၿမိဳ႕ကေန မိသားစုနဲ႔အတူ ထြက္ ေျပး တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေခါန္လြမ္ ေနထိုင္တဲ့ ေဂ်ယန္း ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ရြာေပါင္း ၇၅ ရြာကေန ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ ဦးေရ ၈၇၈၀ ရွိပါတယ္။
မိသားစုေပါင္းက ၁၆၄၅ စု ရွိပါတယ္။
သူတို႔ အားလံုး အိမ္ကို မျပန္ႏုိင္ၾကတာ ဇြန္လ ၉ ရက္က ၅ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။
ေဂ်ယန္းကို စစ္ေျပးေရွာင္လာတဲ့ မိသားစုတိုင္းရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြဟာ စစ္ပြဲေတြမျဖစ္ခင္က သူတို႔ ေနထိုင္တဲ့ ေဒသအသီးသီး က ေတာင္ယာေတြမွာ စပါး သီးႏွံေတြ စိုက္ပ်ိဳးၿပီး ကိုယ့္၀င္ေငြကို ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြပါ။
စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ဟာ အိုးအိမ္ေတြ လယ္ယာေတြကို ပစ္ၿပီး စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းေတြကို ထြက္ေျပးခဲ့ရတာေၾကာင့္ သူမ်ား ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းစာကို မွီခိုရသူေတြ အျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားၾကတာပါ။
ဦးေခါန္လြမ္က “စစ္မျဖစ္ခင္က မိသားစုကို ျပည့္ျပည့္စံုစံုထားႏုိင္တယ္။ အခုေတာ့ ကေလးေတြကို အသားဟင္း ေကာင္းေကာင္း တလတခါ ေကြ်းဖို႔ေတာင္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး”လို႔ မိသားစုအေျခအေနကို ဖြင့္ဟပါတယ္။
ေဂ်ယန္းစခန္း အပါအ၀င္ ကခ်င္ျပည္နယ္က စစ္ေရွာင္စခန္းေတြကို ကမာၻ႕ စားနပ္ရိကၡာ အစီအစဥ္ (WFP) က ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၅ ခုႏွစ္အထိ ေထာက္ပံ့မႈေတြ ေပးခဲ့ေပမယ့္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္စက စၿပီး ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါတယ္။
အရင္က ကေလးငယ္ေတြ အပါအ၀င္ တဦးခ်င္းစီကို တလမွာ ဆန္ ၆ ျပည္ ၆ လံုး၊ ဆီ တလီတာ ၁ ဘူး၊ ကုလားပဲလံုး ၁ျပည္ ရရွိၾက ပါတယ္။
အခုဇြန္လက စၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းက ကခ်င္ စစ္ေရွာင္စခန္းေတြမွာ အသက္ ၇ လမွ ၁၈ ႏွစ္ထိကိုသာ ရိကၡာအျပည့္ေပးၿပီး အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွ ၅၀ အထိကို ေထာက္ပံ့မႈတ၀က္ခန္႔ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္လို႔ စခန္းတာ၀န္ခံေတြနဲ႔ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြက ေျပာျပပါတယ္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ရွိ ေဂ်ယန္း စစ္ေဘး ဒုကၡသည္ စခန္း(ဓာတ္ပုံ – နန္းလြင္ႏွင္းပြင့္/ဧရာဝတီ)
WFP က ျမန္မာႏုိင္ငံက ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေပးေရးအစီအစဥ္မွာ အေရးေပၚ လိုအပ္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ပုိမိုကူညီသြားမယ္ ဆိုၿပီး ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ထုတ္ျပန္လိုက္ၿပီး စစ္ေဘးဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေပးတဲ့ ပမာဏက ေလ်ာ့က်သြားတာ ျဖစ္ ပါတယ္။
ေဂ်ယန္း ဒုကၡသည္စခန္း တာ၀န္ခံ ဦးေနာ္ဆန္႔က“ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားေတာ့ အၿမဲေပးပါတယ္။ တျခားေတာ့ ေထာက္ပံ့တာ မရွိဘူး။ အိမ္သာ၊ ေရနဲ႔ ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာကေတာ့ တခါတေလ ေပးႏုိင္တယ္။ ပံုမွန္ေတာ့ မေပးႏုိင္ဘူး”လို႔ ေထာက္ပံ့မႈ အေျခအေနကို ေျပာျပပါတယ္။
KIA ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမထဲက စစ္ေရွာင္စခန္းေတြမွာ WFP ကေနတဆင့္ ကခ်င္အရပ္ဘက္ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ကူညီတာေတြ အျပင္ KIA က ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး ေကာ္မတီ (IRRC) ကလည္း ကူညီေပးတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ဒုကၡသည္ေတြက ေက်ာတခင္းစာ ေနရာနဲ႔ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ပဲ တို႔ကိုပဲ ရရွိၾကတာပါ။
ေဂ်ယန္း ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနထိုင္တဲ့ ဦးဘရန္ေတာင္က “အသက္ရွင္ေန႐ုံေလးပဲ ရတာပါ။ ဖူလံုတဲ့ စား၀တ္ေနေရး မရပါဘူး”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဆက္လက္ၿပီး ဦးဘရန္ေတာင္က မိသားစုရဲ႕ အနာဂတ္ကို စစ္ေရွာင္စခန္းမွာပဲ ကုန္ဆံုးသြားမွာ စိုးရိမ္တယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
စစ္ေရွာင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြက ေထာက္ပံ့မႈေတြ ေလ်ာ့က်လာတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕မိသားစုကို ေျပလည္ေအာင္ ထားႏုိင္ဖို႔ ပိုၿပီး တာ၀န္ရွိသလို ခံစားလာရတယ္လို႔လည္း ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ရွိ ေဂ်ယန္း စစ္ေဘး ဒုကၡသည္ စခန္း(ဓာတ္ပုံ – နန္းလြင္ႏွင္းပြင့္/ဧရာဝတီ)
ေဂ်ယန္း ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနထိုင္တဲ့ ဦးဂ်ာလကလည္း “က်ေနာ္ စစ္ေရွာင္လာၿပီးေနာက္ မိသားစုအတြက္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ၀င္ေငြ မရွာႏုိင္တဲ့ အေဖျဖစ္ရတာ တခါတေလ ရွက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေဂ်ယန္းစခန္းက အိမ္ထာင္ဦးစီး ဖခင္တခ်ိဳ႕က လိုင္ဇာၿမိဳ႕မွာပဲ ေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းစရိတ္၊ ေက်ာင္း၀တ္စံု၊ ဗလာစာအုပ္နဲ႔ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို စခန္းကပဲ ေထာက္ပံ့ေပးထားၿပီး မိဘျဖစ္သူအေနနဲ႔ ဘာမွ မကူညီႏုိင္လို႔ စိတ္ မေကာင္းဘူး လို႔လည္း ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
စစ္ေဘးဒုကၡသည္ အမ်ားစုက မိသားစု၀င္ေငြအတြက္ တ႐ုတ္ နယ္စပ္ကို ခိုးဝင္ၿပီး တ႐ုတ္ ႏုိင္ငံသားေတြ ပိုင္တဲ့ ႀကံခင္း၊ င႐ုတ္ ေကာင္းခင္းနဲ႔ ငွက္ေပ်ာခင္းေတြမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ငန္းေတြ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ ၾကပါတယ္။
ေဂ်ယန္းဒုကၡသည္စခန္း တာ၀န္ခံ ဦးေနာ္ဆန္႔က “ဒီစခန္းက လူတ၀က္ေလာက္က တ႐ုတ္ဘက္ကူးၿပီး ေန႔စားလုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔မလုပ္ရင္ စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပဘူး။ သားသမီးအတြက္ပါ အစစအရာရာ အဆင္ေျပဖို႔ သူတုိ႔ သြားလုပ္ၾကတယ္”လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။
တခါတရံမွာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံဘက္ အလုပ္သြားလုပ္ရင္း ဖမ္းဆီးကြ်န္ျပဳခံရတာေတြ ေရာင္းစားခံရတာေတြ တရား မ၀င္ျဖတ္ေက်ာ္ လာ တယ္ ဆိုၿပီး ရဲဖမ္းခံရတာေတြ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ၿပီး လုပ္အားခ မရရွိတာေတြနဲ႔လည္း ႀကံဳေတြ႕ရတတ္တယ္လို႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ဖူးတဲ့သူေတြက ေျပာျပပါတယ္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ရွိ ေဂ်ယန္း စစ္ေဘး ဒုကၡသည္ စခန္း(ဓာတ္ပုံ – နန္းလြင္ႏွင္းပြင့္/ဧရာဝတီ)
တရားမ၀င္ ျဖတ္ေက်ာ္လာမႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခံရတဲ့သူေတြ လူကုန္ကူးခံရတဲ့ စစ္ေရွာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို စခန္းတာ၀န္ခံ အဖြဲ႕ေတြက တ႐ုတ္ရဲေတြဆီကေန သြားေရာက္ ကယ္ဆယ္ခဲ့ဖူးသလုိ ေ၀းလံတဲ့ေနရာေတြကို ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ မကယ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ သူ ေတြ ရွိတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
မိသားစု၀င္ေငြေၾကာင့္ တ႐ုတ္ဘက္ကို အလုပ္သြားလုပ္ရင္း ျပႆနာေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ပြားတာေၾကာင့္ KIA က တာ၀န္ရွိသူေတြက ဒုကၡသည္ေတြကို တဖက္ကမ္း မကူးဖို႔ တားျမစ္ ေျပာဆိုထားတာေတြလည္း ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ေဂ်ယန္း စစ္ေရွာင္တဦးျဖစ္သူ ဦးဘရန္မိုင္က “က်ေနာ့္ သားသမီးေတြကို အသားဟင္း ခ်က္ေကြ်းခ်င္တယ္။ အိမ္သံုး ပိုက္ဆံလည္း ရွိခ်င္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာၿခံမွာ သြားလုပ္ဖူးတယ္။ တေနကုန္လုပ္မွ ယြမ္ ၂၀ (က်ပ္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္) ပဲ ရဖူးတယ္၊ အႏၱရာယ္က မ်ားတယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။
တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသားေတြ ပိုင္တဲ့ ငွက္ေပ်ာၿခံေတြ င႐ုတ္ေကာင္းၿခံေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္ရင္ တရားမ၀င္ လုပ္ကိုင္ရတာေၾကာင့္ လုပ္ အားခ ေစ်းႏွိမ္တာ အလုပ္ပိုခိုင္းတာေတြ ခံရၿပီး တ႐ုတ္ရဲေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ေန႔စားခ မယူဘဲ ထြက္ေျပးရတာမ်ိဳးေတြ ႀကံဳဖူး တယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
“က်ေနာ္တို႔မွာ တရား၀င္ အေထာက္အထား မရွိဘူး။ အဖမ္းခံရရင္ ေထာင္က်မွာေလ”လို႔ ဦးဘရန္မုိင္က ေျပာဆိုပါတယ္။
အရင္က အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း ေယာက္်ားသားေတြလို အလုပ္သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေပမယ့္ လူကုန္ကူးခံရတာေတြေၾကာင့္ အခုေနအခါမွာ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္တာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီလို႔ သိရပါတယ္။
စစ္ေရွာင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြကေတာ့ မိသားစုအေရး သားသမီးအေရးေတြေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ေတြ ရွိေပမယ့္လည္း တ႐ုတ္နယ္ေျမ ထဲ ၀င္ၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကဆဲပါပဲ။
ဆက္လက္ၿပီး ဦးဘရန္မိုင္က“ဘာလိုခ်င္လဲ ေမးရင္ အစိုးရဆီကေန က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျပန္ႏုိင္မယ့္ အခြင့္အေရး လိုခ်င္ တယ္။ ဒါကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္”လို႔ ေျပာဆိုပါတယ္။
ေဂ်ယန္း ဒုကၡသည္ေတြ အားလံုးရဲ႕ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္က ႀကီးစိုးေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ကေန ခြာၿပီး ေနရပ္အိမ္ေတြကို မျပန္ႏုိင္ရတာက တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္စဥ္က ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြဟာ စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္သြားၿပီး အခုအခ်ိန္ထိ တပ္မေတာ္ စစ္ေၾကာင္းေတြက တပ္စခန္းေတြ ခ်ထားတာေတြ၊ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပြားထားရာ ရြာအနီးတ၀ိုက္မွာ ႏွစ္ဖက္ တပ္ေတြက ေျမျမႇဳပ္မိုင္း ျမႇဳပ္ႏွံထားတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကခ်င္ တိုင္းရင္းသားေတြက ျပည္မမွာ ေနထိုင္တဲ့သူေတြလို စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ၊ ၀န္ထမ္းအလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္ၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ေတာင္ယာစပါး စိုက္ပ်ိဳးျခင္းနဲ႔ ကြ်ဲ၊ ႏြား၊ ၀က္ ေမြးျမဴၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳလုပ္ၾကတာေၾကာင့္ တိုက္ပြဲအတြင္းမွာ ဆံုးရံႈးပ်က္စီးသြားတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြကို အလြယ္တကူ ျပန္လည္ စတင္ႏုိင္ဖို႔ကလည္း မလြယ္ကူလွပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕က ေဂ်ယန္းစခန္းမွာပဲ ဆက္လက္ေနထိုင္ ၾကရတာပါ။
ေဂ်ယန္း စစ္ေရွာင္စခန္းဟာ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ထဲက စစ္ေရွာင္စခန္းႀကီး တခုျဖစ္ၿပီး တပ္မေတာ္နဲ႔ KIA တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာလည္း ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ကေန ဒီေန႔အထိ စစ္ေရွာင္ေနရသူ တသိန္းေက်ာ္ ရွိပါတယ္။
စစ္ေရွာင္ေတြအေနနဲ႔ KIA ထိန္းခ်ဳပ္ဧရိယာထဲမွာ ေနထိုင္ေနရေပမယ့္ လိုင္ဇာ FM ကေန လႊင့္တဲ့ သတင္းေတြကို နားေထာင္ရင္း အစုိးရနဲ႔ KIA ၾကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေျပလည္ေတာ့မလား ဆိုတာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကတယ္လို႔လည္း ေျပာဆိုၾကပါတယ္။
တခါတေလမွာ တပ္မေတာ္နဲ႔ KIA တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့ သတင္းေတြကို ၾကားရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္လို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။
အစိုးရသစ္အေနနဲ႔ ဇူလိုင္လမွာ ျပဳလုပ္မယ့္ ၂၁ရာစု ပင္လံုညီလာခံမွာ KIA ကုိ ဖိတ္ေခၚၿပီး ေဆြးေႏြးမႈေတြ ျပဳလုပ္ေနေပမယ့္ တဖက္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္နဲ႔ KIA က စစ္ေရးအေျခအေန တည္ၿငိမ္မႈ မရွိပါဘူး။
လက္ရွိမွာ ေဂ်ယန္း စခန္းရွိတဲ့ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ဟာ တပ္မေတာ္က စစ္ဆင္ေရး ျပဳလုပ္ပါက ထိခိုက္လြယ္မယ့္ အေျခအေနမွာ ရွိေနပါတယ္။
ေဂ်ယန္း ဒုကၡသည္ေတြ အေနနဲ႔ စစ္ေရွာင္ေနရတဲ့ အျပင္ ခိုလံႈေနရာ လိုင္ဇာၿမိဳ႕ဟာလည္း လံုၿခံဳမႈ ရာႏႈန္းျပည့္ မရွိတာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ တခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အစုိးရဆီက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားလို႔ပဲ ဆိုၾကပါတယ္။
သားသမီးေတြအေပၚ ဖခင္ တာ၀န္ေက်ပြန္လိုတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဒုကၡသည္ ဦးေခါန္လြမ္ကလည္း အစုိးရဆီကေန ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဦးေခါန္လြမ္က“၅ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူမ်ား ေထာက္ပံ့စာနဲ႔ တနာရီေလးေတာင္ မေနခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ ေတာင္ယာမွာ ကိုယ့္ လုပ္အားနဲ႔ ရတဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ စားစရာကိုပဲ ပိုမက္ေမာတယ္”လို႔လည္း ဦးေခါန္လြမ္က ေျပာဆိုပါတယ္။ ။
The post တာ၀န္ေက်ခြင့္မရတဲ့ စစ္ေဘးေရွာင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ appeared first on ဧရာ၀တီ.